Zo heb je je laatste therapiedag en zo ben je alweer 4 dagen thuis.
We hebben maandagochtend eerst nog heerlijk ontbeten bij Cabana. Daar kregen we als afscheidscadeau een flink pak regen, ja ja in Curacao regent het ook wel eens, en hoe !!! De bui was dusdanig dat we binnen no time met z´n dertige dicht bij elkaar aan het ontbijten waren...haha...ook wel weer grappig hoor.
Met het buikje goed gevuld hebben we de laatste spullen gepakt en afscheid genomen van de andere gezinnen om vervolgens opgehaald te worden om richting het vliegveld te gaan....en dat vind ik persoonlijk altijd het ergste van deze verre reis, het wachten en controle op controle, check, check en nog eens check....Dat verliep voorspoedig en we waren toch wel vlot door alles heen. Vervolgens moet je dan weer wachten tot het tijd is dat je in het vliegtuig mag. Gelukkig was er nog een gezin van Stichting Tess dat dezelfde dag naar huis vloog en dus hadden we wat te babbelen met elkaar....en dan ineens zie ik de tranen bij Stan....O, jee....en we moeten nog zo lang.... Hij had echt verdriet. Het troosten hielp gelukkig iets maar nog niet voldoende want toen we het vliegtuig in mochten kwamen de tranen weer....Hij gilde gelukkig niet en had ook geen verhoogde stem, het waren echt alleen tranen. Maar heel eerlijk was ik wel bang voor wat nog komen zou, de eerste keer therapie ging hij ook gillend het vliegtuig in.....ja,ja ik weet het hij is ook niet gillend naar huis gegaan en ook deze tweede keer niet gillend naar Curacao vertrokken dus ik moet het positief benaderen, maar als je dan weer deze situatie hebt is je hartslag dan toch op de één of andere manier ineens 300, je schiet in de overleving stand en doet er alles aan om hem rustig te houden.
Wat wel bijzonder was dat de stewardes die we drie jaar geleden hadden met de heenreis nu ook bij de ingang stond, dat heeft vast zo moeten zijn....Zij herkende ons niet meer natuurlijk, maar wij haar wel, toch leuk !!!
Stan neemt plaats en wij grijpen toch maar naar de laptop om hem zo te proberen rustig te krijgen met zijn favoriete filmpjes...en dat werkt...hij zakt snel in spanning en kruipt helemaal in de filmpjes...pppff gelukkig...en nou dat vliegtuig de lucht in, des te eerder zijn we thuis...
Voor diegene die de Big Bang Theorie wel eens kijken, daar wordt regelmatig geklopt met een bepaalde frequentie en herhalen van naam om de aandacht van diegene te krijgen, Stan vond het wel een goed idee om dit ook te gaan doen, niet omdat hij dit zo leuk vindt, maar hij zocht continue de bevestiging dat we toch echt wel naar huis gingen en dat als de cijfers op 0:00 stonden het vliegen echt klaar was. Dus elke 2 minuten tikte hij me op mijn schouder en zei: "mama, als de nul staat dan vliegtuig zakken? "....ja Stan dan gaan we zakken....Kortom je kunt begrijpen als ik voor elke keer dat hij dit zei een euro had gevraagd ik m'n vliegticket terugverdiend had....😉maar liever dat dan paniek, stress of verdriet....ik kwam wel met hoofdpijn het vliegtuig uit, hoe is het mogelijk hé...maar weet je, Wij als ouders kunnen wel reguleren en de voorwaarden scheppen dat Stan rustig kan worden, Stan zelf kan dit niet, die kan zijn hersentjes niet stil zetten, die ratelen continue door, dus dan maar even hoofdpijn, daar is de paracetamol dan weer goed voor.
Ook hier op Schiphol wederom controle op controle met natuurlijk ook het moeten wachten op de bagage, wat dan ook weer even lastig is voor Stan want we waren toch klaar ??? Oeps !!!
Ja hoor en dan richting ontvangsthal waar opa,oma, ome Henk en nichtje Yfke staan....wat is dat dan toch weer fijn om je eigen familie te zien...zo lekker vertrouwd hé...
Hier eenmaal weer thuis krijgen we een warm welkom van de honden, ze zijn helemaal door de dolle heen. Mijn schoonzus had al lekker koffie gezet dus even met z'n allen aan de koffie en gebak en onze verhalen doen, nou ja....een paar dan want de jetlag begint parten te spelen...maar we zijn thuis en we kunnen nu ook de therapie hier in gaan zetten. Uiteraard zijn we erg benieuwd wat het nu zal gaan brengen.
Achteromkijkend naar de afgelopen drie weken besef ik me weer wat het ons al opgeleverd heeft en dat het bijzonder of merkwaardig is hoe mensen deze reis zien, de ene beseft maar al te goed dat het intensief zal zijn, de andere ziet het als een pure vakantie, of een mix ervan, of er is onbegrip waarom deze therapie helemaal daar moet, of zelfs sommige die het complete onzin vinden....ach ja zoveel mensen, zoveel meningen....Maar wij mochten dit nu voor de tweede keer meemaken en hebben wederom beleefd, gezien, gevoeld en al gemerkt wat het doet met onze zoon Stan, maar ook met Cas en Minke en ons als ouders. Dit doet het hele gezin goed en we hoeven nooit spijt te hebben dat we dit nooit geprobeerd hebben....Bedankt team CDTC !!!
vrijdag 5 mei 2017
zondag 30 april 2017
Zondag 30 april, koffers staan al zo goed als klaar
Bijna, bijna gaan we dit eiland verlaten. De koffers zijn bijna klaar. Morgen nog lekker ontbijten bij Cabana en dan worden we rond kwart over 12 opgehaald om vervolgens richting het vliegveld te gaan en daar om half 4 te vertrekken richting thuis....
Het is mooi geweest, we willen ook wel weer naar huis. Het zijn twee intensieve weken geweest en je wilt nu zelf ook even in een veilige vertrouwde omgeving om te reguleren.....om maar in de therapietermen te blijven....Je wilt ook aan de gang met de handreikingen die je hebt gehad, je wilt hetgeen je hier meegekregen hebt en al gemerkt en gezien hebt bij Stan vasthouden en doorzetten.
Ik moet nog even iets kwijt, dat is zo mooi, was ik nog vergeten te vertellen .... toen we van het cdtc naar ons huisje liepen wrong Stan zich naar voren om vervolgens mijn hand te pakken en pas los te laten toen we bij de ingang van ons resort waren....dit was zo bijzonder en mooi...wat nou autisten kunnen geen emotie voelen....nou echt wel dus....hij voelde het gewoon aan dat ik het ff taai had...mooi hé....Maar ook 's avonds toen we in Willemstad hadden gegeten zocht hij meer mij op. En door dat hij dit laat zien krijg je zo'n bijzonder gevoel en is het net of ie wil zeggen dat het uiteindelijk allemaal wel goed komt .... althans zo voel ik het hé....
Gisteren en vandaag zijn we er nog even op uit geweest. Gisteren zijn we naar Playa Lagun en Watamula geweest.
Playa Lagun is een prachtige plaats waar je ook weer van alles ziet zwemmen, Hier zouden ook schildpadden zitten maar die hadden we daar niet gezien, men zei dat je dan naar Playa Grandi moest gaan. Dus hebben we dat vandaag gedaan en jawel we hebben onder ons de schildpadden zien zwemmen, maar ook aangeraakt en vervolgens mee gezwommen, hoe gaaf is dat. !!!
Watamula is een natuurlijke brug, bijzonder om te zien en misschien nog wel spannender om er te komen want je rijdt op een asfaltweg en dan ineens houdt die weg op en gaat het over in grind, hobbels, gaten etc....maar goed was wel mooi om het te zien en heb het toch maar even vastgelegd.
Vanochtend ook heerlijk ontbeten bij Cabana en afscheid genomen van de familie Kampman die vandaag alweer vertrokken is naar huis. Cas had nog wat leuke foto's gemaakt en nu ook met mij in beeld, want die waren er nog te weinig kreeg ik te horen....😉
Het blog zal van tijd tot tijd gevuld worden, niet met de frequentie die jullie nu de afgelopen twee weken gewend zijn maar dus wel zo eens in de zoveel tijd een update hoe het gaat terug van de therapie.
Het is mooi geweest, we willen ook wel weer naar huis. Het zijn twee intensieve weken geweest en je wilt nu zelf ook even in een veilige vertrouwde omgeving om te reguleren.....om maar in de therapietermen te blijven....Je wilt ook aan de gang met de handreikingen die je hebt gehad, je wilt hetgeen je hier meegekregen hebt en al gemerkt en gezien hebt bij Stan vasthouden en doorzetten.
Ik moet nog even iets kwijt, dat is zo mooi, was ik nog vergeten te vertellen .... toen we van het cdtc naar ons huisje liepen wrong Stan zich naar voren om vervolgens mijn hand te pakken en pas los te laten toen we bij de ingang van ons resort waren....dit was zo bijzonder en mooi...wat nou autisten kunnen geen emotie voelen....nou echt wel dus....hij voelde het gewoon aan dat ik het ff taai had...mooi hé....Maar ook 's avonds toen we in Willemstad hadden gegeten zocht hij meer mij op. En door dat hij dit laat zien krijg je zo'n bijzonder gevoel en is het net of ie wil zeggen dat het uiteindelijk allemaal wel goed komt .... althans zo voel ik het hé....
Gisteren en vandaag zijn we er nog even op uit geweest. Gisteren zijn we naar Playa Lagun en Watamula geweest.
Playa Lagun is een prachtige plaats waar je ook weer van alles ziet zwemmen, Hier zouden ook schildpadden zitten maar die hadden we daar niet gezien, men zei dat je dan naar Playa Grandi moest gaan. Dus hebben we dat vandaag gedaan en jawel we hebben onder ons de schildpadden zien zwemmen, maar ook aangeraakt en vervolgens mee gezwommen, hoe gaaf is dat. !!!
Watamula is een natuurlijke brug, bijzonder om te zien en misschien nog wel spannender om er te komen want je rijdt op een asfaltweg en dan ineens houdt die weg op en gaat het over in grind, hobbels, gaten etc....maar goed was wel mooi om het te zien en heb het toch maar even vastgelegd.
Vanochtend ook heerlijk ontbeten bij Cabana en afscheid genomen van de familie Kampman die vandaag alweer vertrokken is naar huis. Cas had nog wat leuke foto's gemaakt en nu ook met mij in beeld, want die waren er nog te weinig kreeg ik te horen....😉
Het blog zal van tijd tot tijd gevuld worden, niet met de frequentie die jullie nu de afgelopen twee weken gewend zijn maar dus wel zo eens in de zoveel tijd een update hoe het gaat terug van de therapie.
vrijdag 28 april 2017
Vrijdag 28 april, tiende en laatste therapiedag.....
Daar zijn we dan aan het einde van de twee weken therapie. Dag 10 !!!
Voordat we richting CDTC gaan, eerst nog even aan het strand natuurlijk want misschien zitten er nu wel andere vissen in het water...er is zoveel moois te zien hier....
Net voordat we weg willen gaan komen we de fam . Kampman tegen, hun therapie zit erop en het was een emotionele dag voor hun...o jee en wij moeten nog....
Vanochtend heb ik bij de receptie een foto van Lisa en Stan laten uitprinten, Ze waren zo attent hier van Bon Bini dat ze de foto geseald hebben, top hé !!! Jullie begrijpen al wel dat Lisa deze foto gaat krijgen als we afscheid gaan nemen vanmiddag....😕
En dan is het zover. Stan mag voor de laatste keer mee naar Chabelita. Vandaag is de therapie nog wel met de basisvoorwaarden waar we mee begonnen zijn, maar wel wat losser want het is ook wel beetje feestje natuurlijk zo'n laatste dag.
Hij dobbert al heerlijk met Lisa en Chabelita rond. Stan mag zelf vragen aan Yvette (de dolfijntrainster) wat hij wil doen met Chabelita en dat gaat hem goed af. Heel de week had Lisa al aangeboden om ook te mogen snorkelen met de dolfijn, maar telkens liet Stan weten dit niet te willen....maar vandaag wel. Hij gaat met z'n gezicht al kijkend onder water om te zien wat Chabelita allemaal doet in dat water....GENIETEN !!! Hij kreeg er geen genoeg van....
Nog één reuze sprong van Nubia en dan is het echt voorbij.....de therapie zit erop....
Lisa komt naar ons toe en licht nog wat dingen toe en laat weten dat Stan het super heeft gehad zo de laatste dag. En dat is altijd fijn als je zo de therapie kan afsluiten, zowel voor hem zelf als voor ons. Het is heel belangrijk dat hij met een positief beeld afsluit, want wellicht toch nog een derde keer...??
Stan mag de foto geven en Lisa is blij verrast. Ze laat weten dat we op het juiste pad zitten en al veel dingen goed aanvoelen en aangepast hebben, zeker met betrekking op de sensorische integratie, maar ook zeker niet onbelangrijk, Cas en Minke. We zijn continue aan het balanceren om ze alle drie de aandacht te geven die ze nodig hebben en verdienen en als een "vreemde" dan bevestigd dat je het goed doet is dat toch fijn om te horen....
Cas en Minke nog even op de foto met Laura die de laatste twee weken haar volle aandacht heeft gegeven. Dan nog een foto van Lisa, Irene, Cees Jan, Stan en ikkes zelf....gevolgd door een dikke knuffel van Lisa en dat had ze nou net niet moeten doen.....daar kwamen de tranen bij mij....en nu bijna weer....
Weet je, het is gewoon zo fijn dat we de juiste mensen tegen mogen komen die ons telkens weer een zetje in de juiste richting geven om het beste uit ons gezin te halen....en dat doet ons goed !!!
Als het allemaal een beetje gezakt is praten Cees Jan en ik nog even verder wat er moet gaan gebeuren, veranderen, verbeteren etc, etc.....niet alleen voor Stan maar ook voor Cas en Minke....en daarbij ook wat zelfreflexie natuurlijk .....kortom we hoeven ons niet te vervelen.....haha....en het zal ook niet zomaar saai zijn bij ons....haha.....
Vanavond hebben we heerlijk in Willemstad aan het water gegeten. Grappig gezicht om te zien als er een boot langs moet dat de pontjesbrug in zijn geheel opzij schuift en je mensen nog steeds op die brug ziet staan. Het kan allemaal hier hé op Curacao....😉
Nog een paar dagen hier vertoeven en dan maandag naar huis, of zoals Stan zegt: Groen naar huis, naar Mexx en Kyra, Pim en Pom, Kokkie, en Nobless en Inxs......Voor diegene die zich nu afvragen wie dit zijn....onze huisdieren dus !!! En die zijn net zo blij ons te zien als wij hun denk....
Morgen gaan we met de huurauto nog het eiland een beetje rondknarren. Er zijn nog strandjes waar uiteraard gesnorkeld moet worden en met de onderwatercamera moet worden vastgelegd want
eh je bent Freek 2.0 of niet hé !!!
Voordat we richting CDTC gaan, eerst nog even aan het strand natuurlijk want misschien zitten er nu wel andere vissen in het water...er is zoveel moois te zien hier....
Net voordat we weg willen gaan komen we de fam . Kampman tegen, hun therapie zit erop en het was een emotionele dag voor hun...o jee en wij moeten nog....
Vanochtend heb ik bij de receptie een foto van Lisa en Stan laten uitprinten, Ze waren zo attent hier van Bon Bini dat ze de foto geseald hebben, top hé !!! Jullie begrijpen al wel dat Lisa deze foto gaat krijgen als we afscheid gaan nemen vanmiddag....😕
En dan is het zover. Stan mag voor de laatste keer mee naar Chabelita. Vandaag is de therapie nog wel met de basisvoorwaarden waar we mee begonnen zijn, maar wel wat losser want het is ook wel beetje feestje natuurlijk zo'n laatste dag.
Hij dobbert al heerlijk met Lisa en Chabelita rond. Stan mag zelf vragen aan Yvette (de dolfijntrainster) wat hij wil doen met Chabelita en dat gaat hem goed af. Heel de week had Lisa al aangeboden om ook te mogen snorkelen met de dolfijn, maar telkens liet Stan weten dit niet te willen....maar vandaag wel. Hij gaat met z'n gezicht al kijkend onder water om te zien wat Chabelita allemaal doet in dat water....GENIETEN !!! Hij kreeg er geen genoeg van....
Nog één reuze sprong van Nubia en dan is het echt voorbij.....de therapie zit erop....
Lisa komt naar ons toe en licht nog wat dingen toe en laat weten dat Stan het super heeft gehad zo de laatste dag. En dat is altijd fijn als je zo de therapie kan afsluiten, zowel voor hem zelf als voor ons. Het is heel belangrijk dat hij met een positief beeld afsluit, want wellicht toch nog een derde keer...??
Stan mag de foto geven en Lisa is blij verrast. Ze laat weten dat we op het juiste pad zitten en al veel dingen goed aanvoelen en aangepast hebben, zeker met betrekking op de sensorische integratie, maar ook zeker niet onbelangrijk, Cas en Minke. We zijn continue aan het balanceren om ze alle drie de aandacht te geven die ze nodig hebben en verdienen en als een "vreemde" dan bevestigd dat je het goed doet is dat toch fijn om te horen....
Cas en Minke nog even op de foto met Laura die de laatste twee weken haar volle aandacht heeft gegeven. Dan nog een foto van Lisa, Irene, Cees Jan, Stan en ikkes zelf....gevolgd door een dikke knuffel van Lisa en dat had ze nou net niet moeten doen.....daar kwamen de tranen bij mij....en nu bijna weer....
Weet je, het is gewoon zo fijn dat we de juiste mensen tegen mogen komen die ons telkens weer een zetje in de juiste richting geven om het beste uit ons gezin te halen....en dat doet ons goed !!!
Als het allemaal een beetje gezakt is praten Cees Jan en ik nog even verder wat er moet gaan gebeuren, veranderen, verbeteren etc, etc.....niet alleen voor Stan maar ook voor Cas en Minke....en daarbij ook wat zelfreflexie natuurlijk .....kortom we hoeven ons niet te vervelen.....haha....en het zal ook niet zomaar saai zijn bij ons....haha.....
Vanavond hebben we heerlijk in Willemstad aan het water gegeten. Grappig gezicht om te zien als er een boot langs moet dat de pontjesbrug in zijn geheel opzij schuift en je mensen nog steeds op die brug ziet staan. Het kan allemaal hier hé op Curacao....😉
Nog een paar dagen hier vertoeven en dan maandag naar huis, of zoals Stan zegt: Groen naar huis, naar Mexx en Kyra, Pim en Pom, Kokkie, en Nobless en Inxs......Voor diegene die zich nu afvragen wie dit zijn....onze huisdieren dus !!! En die zijn net zo blij ons te zien als wij hun denk....
Morgen gaan we met de huurauto nog het eiland een beetje rondknarren. Er zijn nog strandjes waar uiteraard gesnorkeld moet worden en met de onderwatercamera moet worden vastgelegd want
donderdag 27 april 2017
Donderdag 27 april negende therapiedag op Koningsdag
Koningsdag, ook hier natuurlijk en dit wordt in Willemstad gevierd. Wij laten het aan ons voorbij gaan. Enerzijds omdat het niet praktisch uitkomt met de therapietijd en anderzijds is het daar dusdanig druk dat je de kinderen daar geen plezier mee doet.
Van andere gezinnen die wel even waren geweest hoorden we dat het inderdaad ontzettend druk was met veel muziek, etc, etc....kortom juiste beslissing genomen....
De één na laatste therapiedag en dan zit het er weer op....zo snel gegaan...en toch alweer stappen gemaakt, handreikingen gekregen, ideeën opgedaan, ervaringen uitgewisseld....
Vandaag waaide het stevig bij het CDTC. Het CDTC ligt direct aan de Caribische zee en het kan soms behoorlijk aan toe gaan met de wind en de stroming. Het basin is wel apart maar het water heeft vrije doorloop. Die wind merkte Stan ook. Zelfs de therapeut viel het op en toen ze het water ingingen was het toch een beetje fris....Wederom liet Stan dit duidelijk horen en ook zien. Zijn lijfje verkrampte een beetje en lag echt in het begin erg gespannen door de kou.....
Het viel ons op dat hij direct begon te babbelen in het water. Er kwamen veel filmfragmenten voorbij. Lisa liet dit gewoon gebeuren want Stan was zich op deze manier aan het reguleren, hij had het immers koud...
Gaandeweg de therapie was Stan afwezig. Hij oogde er niet helemaal bij te zijn. Er waren te veel prikkels om hem heen om hem goed geconcentreerd te houden. Toen hij op het dok moest werken keek hij nogal eens weg, dit is goed te zien op de foto. Hij maakte de opdracht af maar niet van harte, het was meer de automatische piloot...
De kou werd wat minder bij hem en Lisa krijgt hem wel weer enthousiast zodat Stan kon genieten van Chabelita die zijn leuke, grappige, bijzondere dingen mocht doen met Stan. Zingen, draaien, tong uitsteken, bubbelen....Stan mag zelf uitkiezen wat hij wil doen....het blijft fascinerend om te zien hoe de dolfijnen reageren op hun trainers. En dan heb ik het nog niet over hetgeen ze toevoegen aan de kinderen en mensen die de therapie volgen. Stan heeft rust nodig dus wordt dit ingezet en Chabelita doet dat super. Nubia is actiever en kan vele geluiden maken. De jonge man waar Stan mee zwemt is juist weer gebaat bij de geluiden en trillingen die Nubia maakt. En zo worden al de kernkwaliteiten van de dolfijnen ingezet bij het juiste doel/beperking/ontwikkeling......echt je zou het eigenlijk zelf moeten zien, dan weet je precies wat ik bedoel....
Tijdens de therapie komen Cas en Minke ook nog even kijken. Ze waren al leuk actief geweest bij de kidsclub maar ook erg benieuwd hoe het met Stan zou gaan....
Terug bij Stan. Tijdens de nabespreking laat Lisa ook weten dat Stan er niet bij was. Zijn concentratieboog was nihil. Buiten op het dok nog meer dan binnen. Ze vertelde ook dat daar vandaag veel prikkels waren voor Stan die hem deden afleiden. En niet te vergeten, Stan zit aan het einde van de tweede week therapie en het vergt veel van hem, hij raakt wat vermoeid.
Daarbij opgeteld dat hij met volgende week bezig is....zijn gedachten is al bij groen (maandag) naar huis en als het aan hem ligt geel (dinsdag) naar Ouwehands dierenpark, want de laatste keer in een vakantie zijn we tenslotte ook op dinsdag geweest dus nu ook......blijft toch bijzonder hé dat breintje van 'm....
We vliegen maandag maar komen dinsdag thuis, dus dat wordt nog even schakelen voor hem maar goed dat zien we dan maar weer....
We vragen eea door aan Lisa wat we thuis al kunnen doen voor Stan en er moeten wel wat dingen gecreeërt worden voor hem. En wederom de toverwoorden blijven toepassen, geduld, herhalen, en positieve benadering. En dan denk je ja natuurlijk, dat is toch logisch....Is ook zo, maar hoe vaak zeg je bijvoorbeeld: "nee joh, laat mij maar", of "nee nu niet" dat woord nee heeft een negatieve lading en zal dus anders geformuleerd moeten worden om positief Stan te benaderen zodat hij toch iets anders gaat doen, of iets anders moet pakken.....Yep werk aan de winkel voor ons, maar dat is niet erg, Stan zelf kan dit (nog) niet, dus aan ons de schone taak hem dit duidelijk te maken.
Na de therapie weer heerlijk genoten van het strand en de mooie dieren die hier leven, dus weer vastgelegd op camera....Overigens zijn de twee dolfijnen dus Chabelita en Nubia
Op naar de laatste therapiedag.....en misschien gaat Stan wel duiken met de dolfijn, dat zou super gaaf zijn !!!!
Van andere gezinnen die wel even waren geweest hoorden we dat het inderdaad ontzettend druk was met veel muziek, etc, etc....kortom juiste beslissing genomen....
De één na laatste therapiedag en dan zit het er weer op....zo snel gegaan...en toch alweer stappen gemaakt, handreikingen gekregen, ideeën opgedaan, ervaringen uitgewisseld....
Vandaag waaide het stevig bij het CDTC. Het CDTC ligt direct aan de Caribische zee en het kan soms behoorlijk aan toe gaan met de wind en de stroming. Het basin is wel apart maar het water heeft vrije doorloop. Die wind merkte Stan ook. Zelfs de therapeut viel het op en toen ze het water ingingen was het toch een beetje fris....Wederom liet Stan dit duidelijk horen en ook zien. Zijn lijfje verkrampte een beetje en lag echt in het begin erg gespannen door de kou.....
Het viel ons op dat hij direct begon te babbelen in het water. Er kwamen veel filmfragmenten voorbij. Lisa liet dit gewoon gebeuren want Stan was zich op deze manier aan het reguleren, hij had het immers koud...
Gaandeweg de therapie was Stan afwezig. Hij oogde er niet helemaal bij te zijn. Er waren te veel prikkels om hem heen om hem goed geconcentreerd te houden. Toen hij op het dok moest werken keek hij nogal eens weg, dit is goed te zien op de foto. Hij maakte de opdracht af maar niet van harte, het was meer de automatische piloot...
De kou werd wat minder bij hem en Lisa krijgt hem wel weer enthousiast zodat Stan kon genieten van Chabelita die zijn leuke, grappige, bijzondere dingen mocht doen met Stan. Zingen, draaien, tong uitsteken, bubbelen....Stan mag zelf uitkiezen wat hij wil doen....het blijft fascinerend om te zien hoe de dolfijnen reageren op hun trainers. En dan heb ik het nog niet over hetgeen ze toevoegen aan de kinderen en mensen die de therapie volgen. Stan heeft rust nodig dus wordt dit ingezet en Chabelita doet dat super. Nubia is actiever en kan vele geluiden maken. De jonge man waar Stan mee zwemt is juist weer gebaat bij de geluiden en trillingen die Nubia maakt. En zo worden al de kernkwaliteiten van de dolfijnen ingezet bij het juiste doel/beperking/ontwikkeling......echt je zou het eigenlijk zelf moeten zien, dan weet je precies wat ik bedoel....
Tijdens de therapie komen Cas en Minke ook nog even kijken. Ze waren al leuk actief geweest bij de kidsclub maar ook erg benieuwd hoe het met Stan zou gaan....
Terug bij Stan. Tijdens de nabespreking laat Lisa ook weten dat Stan er niet bij was. Zijn concentratieboog was nihil. Buiten op het dok nog meer dan binnen. Ze vertelde ook dat daar vandaag veel prikkels waren voor Stan die hem deden afleiden. En niet te vergeten, Stan zit aan het einde van de tweede week therapie en het vergt veel van hem, hij raakt wat vermoeid.
Daarbij opgeteld dat hij met volgende week bezig is....zijn gedachten is al bij groen (maandag) naar huis en als het aan hem ligt geel (dinsdag) naar Ouwehands dierenpark, want de laatste keer in een vakantie zijn we tenslotte ook op dinsdag geweest dus nu ook......blijft toch bijzonder hé dat breintje van 'm....
We vliegen maandag maar komen dinsdag thuis, dus dat wordt nog even schakelen voor hem maar goed dat zien we dan maar weer....
We vragen eea door aan Lisa wat we thuis al kunnen doen voor Stan en er moeten wel wat dingen gecreeërt worden voor hem. En wederom de toverwoorden blijven toepassen, geduld, herhalen, en positieve benadering. En dan denk je ja natuurlijk, dat is toch logisch....Is ook zo, maar hoe vaak zeg je bijvoorbeeld: "nee joh, laat mij maar", of "nee nu niet" dat woord nee heeft een negatieve lading en zal dus anders geformuleerd moeten worden om positief Stan te benaderen zodat hij toch iets anders gaat doen, of iets anders moet pakken.....Yep werk aan de winkel voor ons, maar dat is niet erg, Stan zelf kan dit (nog) niet, dus aan ons de schone taak hem dit duidelijk te maken.
Na de therapie weer heerlijk genoten van het strand en de mooie dieren die hier leven, dus weer vastgelegd op camera....Overigens zijn de twee dolfijnen dus Chabelita en Nubia
Op naar de laatste therapiedag.....en misschien gaat Stan wel duiken met de dolfijn, dat zou super gaaf zijn !!!!
woensdag 26 april 2017
Woensdag 26 april, achtste therapiedag
De week is weer doormidden en de dagen vliegen hier voorbij.....
Vanochtend waren Stan, paps en mams op tijd wakker. Dus even op het gemakje wakker worden met een lekker bakkie thee, wel buiten natuurlijk...heerlijk. Stan wilde al wat zien op de laptop en vaders trok weer eens de stoute schoenen aan, nou ja hardloopschoenen dan. En het loopt hier heerlijk hard, ondanks de temperatuur dus die is helemaal in z'n element 😉Cas en Minke lagen nog heerlijk te slapen. Die kwamen er pas rond 10 uur uit, heerlijk toch hé....Dus voordat we allemaal gegeten hadden en weer opgefrist en wel klaar waren was het al tegen half 1 toen we naar het CDTC gingen....benieuwd weer wat het nu zou gaan brengen...
Stan wordt opgehaald door Lisa en Irene en dat gaat goed. Zonder enige stemverhoging gaat hij mee....dat beloofd wat....
Als ze Stan ophalen duurt het meestal nog een haf uurtje voordat hij naar de dolfijn mag om te gaan zwemmen. In dit half uurtje luisteren wij of we iets horen van een verhoogde stem vanuit de therapieruimte, het blijft gelukkig stil. Nu al benieuwd wat Lisa straks weer heeft te vertellen in de nabespreking.
Cas en Minke worden ook opgehaald. Hun hebben vandaag hun dolfijntrainers dag. Ze gaan mee met dolfijntrainer Anouk en leren wat er allemaal komt kijken bij het trainen van deze prachtige intelligente dieren. Ze maken vis schoon en klaargemaakt, krijgen informatie van Anouk en hebben ook de geboorte van Sami gezien, dat was toch wel indrukwekkend. Een dolfijn wordt eerst met de staart geboren omdat ze niet direct na de geboorte al kunnen ademen, grappig weetje....zo leren wij ook nog eens wat 😉
We gaan kijken bij Stan. Hij sputtert wat tegen om het water in te gaan....hij laat weten dat hij het koud vindt. Dit zien wij als positief want het beseffen van zijn eigen lichaam en wie hij is en voelt wordt nu dus benadrukt door hem zelf. Hij geeft aan dat hij het koud heeft, weer de sensorische integratie....maar een belangrijk gegeven. Inmiddels in het water is het oké en is hij weer in no time helemaal zen, passief zelfs...althans zo oogt het voor ons.
Hij geeft de voorkeur om veel met opgetrokken knieën "pakketje" zoals Lisa en Stan het benoemen te zwemmen, diepe druk.
Stan gaat het dok op om daar opdrachten te doen. Ze doen een memorie spel. Moeilijk maar hij pikt het goed op, ze zijn vooral bezig met samenspel en actie reactie en dat pakt goed uit....De begrippen jij en/of ik aan de beurt is nog lastig, maar met het benoemen van de namen wordt het makkelijker en duidelijker voor hem.
Nog even terug in het water waar Stan de actie reactie krijgt van de dolfijn. De tong uitsteken vind Stan geweldig....is ook wel beetje vreemd gezicht hoor als een dolfijn met zijn tong zo loopt te schudden....hihi....Nog een paar sprongen van Nubia, want Chabelita is nog niet fit genoeg, en dan is Stan weer klaar....
In de nabespreking geven wij aan dat het beeld erg passief leek. Lisa geeft aan dat juist het tegenovergestelde was. Hij heeft super meegedaan, zeker het binnen werken ging al veel beter met veel minder hoge stem. Ze zijn daar ook weer bezig geweest met het samenspel om hem zo wellicht aan te kunnen zetten tot spelletjes. Dit bevordert zijn sociaal bezig zijn met anderen. De herhaling van de handelingen en duidelijkheid begint te werken bij Stan. FIJN !!!
Wat wij in het water zagen had Stan zijn eigen voorkeur. Hij koos er zelf voor om rustig te zwemmen met Chabelita. Hij krijgt zelf de vrijheid van Lisa om te zeggen wat hij wil doen. Ze doet dit om hem bewust te maken dat hij aan kan geven wat hij wil en of dit dan ook mogelijk is. Ze stelt hem open vragen waarop hij een gericht antwoord moet geven....
Na de therapie zijn we weer lekker teruggegaan naar het huisje en daar hebben we met z'n allen heerlijk gezwommen en gespeeld met de bal. Heerlijk.
Vervolgens lekker gegeten, alleen wordt het bij de kids wel wat eentonig.....friet met frikandel, frikandel met friet, friet met frikandel, frikandel met friet.....lekker gevarieerd .....nou goed dat herstellen we wel weer als we thuis zijn. Gelukkig hebben ze hier ook heerlijk fruit dus ......
Weer terug in het huisje gebeurd het....Stan wilde eigenlijk op mama's telefoon maar had al genoeg met het schermpje gedaan dus dat mocht niet...."wat gaan we doen" komt dan de vraag....en hij pakt een mandje met eitjes wat hier nog stond ivm Pasen. Ik stel voor om de eieren te verstoppen en dat Stan deze gaat zoeken.....en ja hoor hij vind het geweldig ! Cas en Minke doen vervolgens ook mee en zie hier al resultaat wat betreft het samenspelen....Genieten voor paps en mams !!! Wel zeker een keer of zeven hebben ze dit gedaan. Zo ontzettend leuk te zien dat ze er alle drie plezier in hebben en dus wel degelijk iets kunnen doen met z'n drieën....
Met dit geweldige gevoel eindig ik het blog voor vandaag.....tot morgen...enne we nemen er één op Willem Alexander PROOST !!!
Vanochtend waren Stan, paps en mams op tijd wakker. Dus even op het gemakje wakker worden met een lekker bakkie thee, wel buiten natuurlijk...heerlijk. Stan wilde al wat zien op de laptop en vaders trok weer eens de stoute schoenen aan, nou ja hardloopschoenen dan. En het loopt hier heerlijk hard, ondanks de temperatuur dus die is helemaal in z'n element 😉Cas en Minke lagen nog heerlijk te slapen. Die kwamen er pas rond 10 uur uit, heerlijk toch hé....Dus voordat we allemaal gegeten hadden en weer opgefrist en wel klaar waren was het al tegen half 1 toen we naar het CDTC gingen....benieuwd weer wat het nu zou gaan brengen...
Stan wordt opgehaald door Lisa en Irene en dat gaat goed. Zonder enige stemverhoging gaat hij mee....dat beloofd wat....
Als ze Stan ophalen duurt het meestal nog een haf uurtje voordat hij naar de dolfijn mag om te gaan zwemmen. In dit half uurtje luisteren wij of we iets horen van een verhoogde stem vanuit de therapieruimte, het blijft gelukkig stil. Nu al benieuwd wat Lisa straks weer heeft te vertellen in de nabespreking.
Cas en Minke worden ook opgehaald. Hun hebben vandaag hun dolfijntrainers dag. Ze gaan mee met dolfijntrainer Anouk en leren wat er allemaal komt kijken bij het trainen van deze prachtige intelligente dieren. Ze maken vis schoon en klaargemaakt, krijgen informatie van Anouk en hebben ook de geboorte van Sami gezien, dat was toch wel indrukwekkend. Een dolfijn wordt eerst met de staart geboren omdat ze niet direct na de geboorte al kunnen ademen, grappig weetje....zo leren wij ook nog eens wat 😉
We gaan kijken bij Stan. Hij sputtert wat tegen om het water in te gaan....hij laat weten dat hij het koud vindt. Dit zien wij als positief want het beseffen van zijn eigen lichaam en wie hij is en voelt wordt nu dus benadrukt door hem zelf. Hij geeft aan dat hij het koud heeft, weer de sensorische integratie....maar een belangrijk gegeven. Inmiddels in het water is het oké en is hij weer in no time helemaal zen, passief zelfs...althans zo oogt het voor ons.
Hij geeft de voorkeur om veel met opgetrokken knieën "pakketje" zoals Lisa en Stan het benoemen te zwemmen, diepe druk.
Stan gaat het dok op om daar opdrachten te doen. Ze doen een memorie spel. Moeilijk maar hij pikt het goed op, ze zijn vooral bezig met samenspel en actie reactie en dat pakt goed uit....De begrippen jij en/of ik aan de beurt is nog lastig, maar met het benoemen van de namen wordt het makkelijker en duidelijker voor hem.
Nog even terug in het water waar Stan de actie reactie krijgt van de dolfijn. De tong uitsteken vind Stan geweldig....is ook wel beetje vreemd gezicht hoor als een dolfijn met zijn tong zo loopt te schudden....hihi....Nog een paar sprongen van Nubia, want Chabelita is nog niet fit genoeg, en dan is Stan weer klaar....
In de nabespreking geven wij aan dat het beeld erg passief leek. Lisa geeft aan dat juist het tegenovergestelde was. Hij heeft super meegedaan, zeker het binnen werken ging al veel beter met veel minder hoge stem. Ze zijn daar ook weer bezig geweest met het samenspel om hem zo wellicht aan te kunnen zetten tot spelletjes. Dit bevordert zijn sociaal bezig zijn met anderen. De herhaling van de handelingen en duidelijkheid begint te werken bij Stan. FIJN !!!
Wat wij in het water zagen had Stan zijn eigen voorkeur. Hij koos er zelf voor om rustig te zwemmen met Chabelita. Hij krijgt zelf de vrijheid van Lisa om te zeggen wat hij wil doen. Ze doet dit om hem bewust te maken dat hij aan kan geven wat hij wil en of dit dan ook mogelijk is. Ze stelt hem open vragen waarop hij een gericht antwoord moet geven....
Na de therapie zijn we weer lekker teruggegaan naar het huisje en daar hebben we met z'n allen heerlijk gezwommen en gespeeld met de bal. Heerlijk.
Vervolgens lekker gegeten, alleen wordt het bij de kids wel wat eentonig.....friet met frikandel, frikandel met friet, friet met frikandel, frikandel met friet.....lekker gevarieerd .....nou goed dat herstellen we wel weer als we thuis zijn. Gelukkig hebben ze hier ook heerlijk fruit dus ......
Weer terug in het huisje gebeurd het....Stan wilde eigenlijk op mama's telefoon maar had al genoeg met het schermpje gedaan dus dat mocht niet...."wat gaan we doen" komt dan de vraag....en hij pakt een mandje met eitjes wat hier nog stond ivm Pasen. Ik stel voor om de eieren te verstoppen en dat Stan deze gaat zoeken.....en ja hoor hij vind het geweldig ! Cas en Minke doen vervolgens ook mee en zie hier al resultaat wat betreft het samenspelen....Genieten voor paps en mams !!! Wel zeker een keer of zeven hebben ze dit gedaan. Zo ontzettend leuk te zien dat ze er alle drie plezier in hebben en dus wel degelijk iets kunnen doen met z'n drieën....
Met dit geweldige gevoel eindig ik het blog voor vandaag.....tot morgen...enne we nemen er één op Willem Alexander PROOST !!!
Abonneren op:
Posts (Atom)