Zo heb je je laatste therapiedag en zo ben je alweer 4 dagen thuis.
We hebben maandagochtend eerst nog heerlijk ontbeten bij Cabana. Daar kregen we als afscheidscadeau een flink pak regen, ja ja in Curacao regent het ook wel eens, en hoe !!! De bui was dusdanig dat we binnen no time met z´n dertige dicht bij elkaar aan het ontbijten waren...haha...ook wel weer grappig hoor.
Met het buikje goed gevuld hebben we de laatste spullen gepakt en afscheid genomen van de andere gezinnen om vervolgens opgehaald te worden om richting het vliegveld te gaan....en dat vind ik persoonlijk altijd het ergste van deze verre reis, het wachten en controle op controle, check, check en nog eens check....Dat verliep voorspoedig en we waren toch wel vlot door alles heen. Vervolgens moet je dan weer wachten tot het tijd is dat je in het vliegtuig mag. Gelukkig was er nog een gezin van Stichting Tess dat dezelfde dag naar huis vloog en dus hadden we wat te babbelen met elkaar....en dan ineens zie ik de tranen bij Stan....O, jee....en we moeten nog zo lang.... Hij had echt verdriet. Het troosten hielp gelukkig iets maar nog niet voldoende want toen we het vliegtuig in mochten kwamen de tranen weer....Hij gilde gelukkig niet en had ook geen verhoogde stem, het waren echt alleen tranen. Maar heel eerlijk was ik wel bang voor wat nog komen zou, de eerste keer therapie ging hij ook gillend het vliegtuig in.....ja,ja ik weet het hij is ook niet gillend naar huis gegaan en ook deze tweede keer niet gillend naar Curacao vertrokken dus ik moet het positief benaderen, maar als je dan weer deze situatie hebt is je hartslag dan toch op de één of andere manier ineens 300, je schiet in de overleving stand en doet er alles aan om hem rustig te houden.
Wat wel bijzonder was dat de stewardes die we drie jaar geleden hadden met de heenreis nu ook bij de ingang stond, dat heeft vast zo moeten zijn....Zij herkende ons niet meer natuurlijk, maar wij haar wel, toch leuk !!!
Stan neemt plaats en wij grijpen toch maar naar de laptop om hem zo te proberen rustig te krijgen met zijn favoriete filmpjes...en dat werkt...hij zakt snel in spanning en kruipt helemaal in de filmpjes...pppff gelukkig...en nou dat vliegtuig de lucht in, des te eerder zijn we thuis...
Voor diegene die de Big Bang Theorie wel eens kijken, daar wordt regelmatig geklopt met een bepaalde frequentie en herhalen van naam om de aandacht van diegene te krijgen, Stan vond het wel een goed idee om dit ook te gaan doen, niet omdat hij dit zo leuk vindt, maar hij zocht continue de bevestiging dat we toch echt wel naar huis gingen en dat als de cijfers op 0:00 stonden het vliegen echt klaar was. Dus elke 2 minuten tikte hij me op mijn schouder en zei: "mama, als de nul staat dan vliegtuig zakken? "....ja Stan dan gaan we zakken....Kortom je kunt begrijpen als ik voor elke keer dat hij dit zei een euro had gevraagd ik m'n vliegticket terugverdiend had....😉maar liever dat dan paniek, stress of verdriet....ik kwam wel met hoofdpijn het vliegtuig uit, hoe is het mogelijk hé...maar weet je, Wij als ouders kunnen wel reguleren en de voorwaarden scheppen dat Stan rustig kan worden, Stan zelf kan dit niet, die kan zijn hersentjes niet stil zetten, die ratelen continue door, dus dan maar even hoofdpijn, daar is de paracetamol dan weer goed voor.
Ook hier op Schiphol wederom controle op controle met natuurlijk ook het moeten wachten op de bagage, wat dan ook weer even lastig is voor Stan want we waren toch klaar ??? Oeps !!!
Ja hoor en dan richting ontvangsthal waar opa,oma, ome Henk en nichtje Yfke staan....wat is dat dan toch weer fijn om je eigen familie te zien...zo lekker vertrouwd hé...
Hier eenmaal weer thuis krijgen we een warm welkom van de honden, ze zijn helemaal door de dolle heen. Mijn schoonzus had al lekker koffie gezet dus even met z'n allen aan de koffie en gebak en onze verhalen doen, nou ja....een paar dan want de jetlag begint parten te spelen...maar we zijn thuis en we kunnen nu ook de therapie hier in gaan zetten. Uiteraard zijn we erg benieuwd wat het nu zal gaan brengen.
Achteromkijkend naar de afgelopen drie weken besef ik me weer wat het ons al opgeleverd heeft en dat het bijzonder of merkwaardig is hoe mensen deze reis zien, de ene beseft maar al te goed dat het intensief zal zijn, de andere ziet het als een pure vakantie, of een mix ervan, of er is onbegrip waarom deze therapie helemaal daar moet, of zelfs sommige die het complete onzin vinden....ach ja zoveel mensen, zoveel meningen....Maar wij mochten dit nu voor de tweede keer meemaken en hebben wederom beleefd, gezien, gevoeld en al gemerkt wat het doet met onze zoon Stan, maar ook met Cas en Minke en ons als ouders. Dit doet het hele gezin goed en we hoeven nooit spijt te hebben dat we dit nooit geprobeerd hebben....Bedankt team CDTC !!!
