Oost west....thuis best !!!

Hallo lieve allemaal,

We zijn weer terug in Nederland. Die ruime twee weken zijn omgevlogen, maar zeker niet voor niets. Als we bijvoorbeeld al terugkijken op de terugreis dan zien we een Stan die enorme stappen heeft gemaakt. Vanaf gisterochtend 11.00 uur (tijd Curacao, hier zondagmiddag 17.00 uur) tot aan de landing 07.00 uur Nederlandse tijd heeft hij weet niet hoeveel keer herhaald : "We gaan naar huis", Grappig, terwijl ik dit schrijf moet ik eigenlijk denken aan de film  Mercury Rising met Bruce Willis en dat jongetje Simon die ook telkens "Go home" blijft herhalen....

Even terug naar onze eigen film, nou ja zeg maar gerust werkelijkheid, want het mooiste was dat Stan al die tijd dat hij heeft moeten wachten bij de het inchecken, de douane, de gate, het vliegtuig uiteindelijk in en met vertraging van een half uur pas opstijgt omdat er één passagier nog moest komen, niet één keer heeft gegild. Is dat nou niet knap van hem. En natuurlijk kost hem dit wederom veel energie, maar hij flikt het wel. Hoe trots kun je zijn op hem ?! Dan heb ik het nog niet over de vlucht zelf van 8 uur. Cees Jan had gelukkig de laptop voorzien van filmmateriaal van zijn favoriet, de bruine beer in het blauwe huis, zodat hij al 3 tot 3,5 uur kon overbruggen, maar goed dat maakt niet uit. Voor ons hangen er tenslotte ook tv schermpjes om jezelf te vermaken tijdens de vlucht.....
En dan landen we op Nederlandse bodem, eindelijk.....nou ja dat wil zeggen, ook hier moet hij weer wachten om het vliegtuig uit te mogen, wachten bij de eerste douane, vervolgens bij de douane voor dat je naar de bagageband kunt, en bij jullie vast bekend, die koffers komen niet op afroep dus.....weer wachten en dan nog één keer door de kofferscan en ja hoor daar staan opa, oma en ome Henk ons op te wachten en vol overtuiging en zwaaiend stapte Cas en Minke naar opa en oma, maar als klap op de vuurpijl stapte Stan die kant op, keek opa en oma aan en riep: Hey opa en oma !!! Of te wel kippenvelmomentje !!!

Wij kijken nu al uit naar de volgende keer om naar de dolfijnen te mogen gaan voor therapie. Als wij nu al zien wat het doet met Stan, maar ook met ons gezin, dit hoopten we te bereiken toen we vertrokken, maar als het dan ook nog gebeurt, WAUW !!!

Sentimenteel is niet ons ding, maar er is niets mis mee dit te vermelden.
Lieve mensen om ons heen die aan ons gedacht hebben, berichtjes gestuurd hebben, ga zo maar door, bedankt !!! Het is moeilijk uit te leggen hoe dat voelt, maar het voelt wel goed, super goed !!!

Op naar het volgende blog van de tweede keer therapie met de dolfijnen.

Laatste stranddag

Hallo allemaal,

Vandaag hebben we er een stranddag van gemaakt, het wordt bijna saai hé, elke dag maar naar dat strand...
De kids vermaakte zich bijzonder goed en wij hadden het idee dat het nationale stoeidag voor broertjes was vandaag. Die twee waren het water niet uit te krijgen, maar bovenal het plezier dat die twee er aan beleefden. Echt super fijn om te zien hoe Stan Cas uitdaagt om met hem te gaan stoeien.
Terwijl ik daar foto's van maak en eigenlijk hardop zeg in mijn enthousiasme : "daar zit vast een leuke bij", krijg ik reactie van de buurvrouw. We beginnen een gesprek. Uiteraard over de kinderen en dan met name Stan. Ze zegt : "Ik heb je twee weken geleden gezien op het strand hoe je je zoon vast pakte in de foetushouding omdat hij zo aan het gillen was, zo knap hoe je dat deed, maar weet je als ik hem dan nu zie na twee weken, jeetje wat is jullie zoon bekomen, geweldig om dit te zien". En dankzij de dolfijntherapie !!!

Nou daar wordt je toch super blij van. Zelf ben je niet objectief natuurlijk, want je denkt en hoopt die verbetering te zien, maar is dat er ook wel.....ja dus !!! We hebben het goed gezien en gemerkt en het is dan super als dit door "vreemde mensen", wordt gezien, de bevestiging dus !!!

Morgen is dit avontuur echt voorbij. Om 12.45 uur worden we opgehaald en gaan we richting Hato, het vliegveld. Om 15.45 uur gaan we de lucht in en dan maandag weer lekker thuis, want hoe goed het hier ook was, mooi, leuk, super, ontspannend, en nog zoveel meer, er gaat niets boven je eigen thuis, iets met oost, west....

Maandag schrijf ik nog wel een blog om te laten weten hoe de reis naar huis is gegaan. O, ja nog even praktische mededeling, als berichten op het blog nu niet lukt, het mag ook op moniquetimmermans@gmail.com

Doei !!!

dagje Willemstad

Hallo allemaal,

Vandaag zijn we vanochtend om 9 uur vertrokken naar het Hilton hotel net voorbij Willemstad om mee te gaan met de Atlantis. Een boot waarmee je de vissen onder water kunt zien, nu zwemmen vissen meestal onder water, maar jullie begrijpen vast wat er bedoeld wordt. Ook hierbij zien we weer een positieve wending bij Stan. Om 10 uur zou de boot vertrekken en wij waren ruim op tijd, om 9.20 uur. Oké 40 minuten dus zien te overbruggen en hopen dat Stan niet gaat gillen of boos wordt. Zelf had hij bij vertrek vanaf het Kontiki erover om naar de dieren te gaan. Dit bleef hij herhalen, maar wij stelde dan: "eerst naar de vissen". Hij pikt dit goed op, kost hem bergen energie maar hij doet het wel. Bij het Hilton bleef hij het herhalen dat hij naar de dieren wilde gaan, zelfs tijdens de tocht van de boot.....oké, paps en mams zijn aan het bedenken hoe dit positief om te buigen....want we gaan niet "dieren kijken"

Prachtig hoor zo'n tochtje waarbij het leven onder water kunt zien. Gelukkig werden Cees Jan en Cas, Stan en Minke niet ziek, moeders echter wel, ik heb geen zeebenen. Het eerste halfuur ging eigenlijk best goed, maar toch maar bovendeks gegaan en toen ging het beter....

Hierna zijn we naar Willemstad gegaan. Als je op Curacao bent moet je over de pontjesbrug hebben gelopen. En zo gebeurde het....Stan zat nog steeds in zijn "dieren kijken" modus en begon nu wel wat meer met een hogere stem te praten, hij begreep het nu echt niet meer. Maar goed het ventje was al wel 2,5 uur bezig zich af te vragen wanneer hij naar de dieren kon.....De bedoeling was om een paar uurtjes in Willemstad te blijven, maar we zijn om half 1 weer naar Kontiki gegaan, het was te veel onduidelijkheid voor hem en het is niet de bedoeling dat we nu ineens het uiterste van hem gaan vragen, hij had tenslotte die uren al zo super goed gedaan. Hij heeft drie keer ff geschreeuwd/gegild en dat was het. Twee weken geleden zou hij dit al om 9.30 uur gedaan hebben. Zie daar de vordering. Toppertje nie.....!!!

's Middags zijn Cees Jan,Minke en Stan naar het Sea Aquarium gegaan, dit was ook voldoende voor hem en een "beloning" voor zijn lange wachten !!! Zo, vakje "dieren kijken" kon dicht...

tiende...laatste therapiedag

Hallo lieve mensen,

Allereerst willen wij iedereen die zo met ons meeleeft, berichtjes stuurt, op het blog reageren, noem maar op ontzettend bedanken, dat doet ons erg goed.....

Mmm, dit kan wel eens een emotioneel blog worden, was toch een bijzondere dag vandaag en ook dat willen wij graag met jullie delen. We zijn 6 juni begonnen aan dit bijzondere avontuur. We hadden doelstellingen maar konden ons niet voorstellen hoe het zou gaan met de dolfijntherapie en wat het zou doen met Stan, maar ook met ons als gezin. En met dat gevoel zijn we het vliegtuig ingestapt, ook met een traan, een traan van onmacht,spanning,ontlading want Stan stapte gillend en bang dat vliegtuig en avontuur in.  Het manneke snapte er niets van....Tijdens die vlucht merken we dat er veel waardering en bewondering is naar ons als ouders en ook naar Cas en Minke hoe we met Stan omgaan. Van het KLM personeel kregen we een fles wijn, die moesten we maar 's openen aan het einde van de therapie, een Canadese passagier die voor je zit ineens omdraait en haar bewondering uitspreekt, kippenvel.....en voor ons zo dagelijkse kost, wij weten niet beter meer.
Deze mooie en lieve meelevende momenten geven ons een dusdanige boost dat we er voor de volle 1000 procent voor gaan om deze therapie naar een super einde te brengen.

Vandaag was het de laatste dag. De dag waar je eigenlijk een jaar lang naar toe geleefd hebt. Aan de ene kant goed, want het was ook erg vermoeiend voor Stan, aan de andere kant wil je zo nog wel weken doorgaan omdat je ziet wat voor positieve wendingen deze therapie brengt, zowel voor Stan als voor het hele gezin. En daar was ie weer die traan, maar nu een traan van geluk, blijdschap, opluchting, bevestiging en ook van het afscheid nemen van de lieve mensen die als team om jou kind en gezin heen zo hun best doen je te helpen. En niet te vergeten Nubia natuurlijk, want Stan en Nubia waren toch wel dikke vrienden hoor, hij heeft wat afgekust en geknuffeld met Nubia....

Dat was weer genoeg emotie geloof ik....Stan heeft ook vooral een super leuke laatste dag gehad Om jullie een idee te geven wie wie was bij het CDTC, bij deze de foto kijkend van links naar rechts, Annie (stagaire), Romy (dolfijntrainster en een super enthousiaste), Gabriella (zorgde voor het kidsprogramma), en zittend de therapeute van Stan, Marjelijne.
En het mooiste van vandaag was toch wel dat Stan met Nubia gedoken heeft, yep jullie lezen het goed, die waterrat heeft de snorkel opgezet en zijn band rond zijn middel ging af en daar ging ie.....net of hij het al jaren doet, en niet zomaar duiken nee, als we iets doen doen we het goed, dus een metertje of drie a vier naar beneden, want daar zwemt Nubia tenslotte ook !!! Prachtig om te zien !!!

Voor morgen staat een dagje Willemstad op de agenda en we gaan nog mee met een soort van onderzeeër om nog meer vissen te zien....

Dit was het weer voor nu, tot morgen

Negende therapiedag

Hallo allemaal,

Sjonge, jonge wat een mooie dag vandaag en dan bedoelen we niet alleen het weer.

Vanochtend weer begonnen op het strand. Het was prachtig weer, dus waar kun je dan beter zijn dan aan het strand. En over actie-reactie gesproken, met wat stukjes krentenbol of koekjes heb je de grootste pret in het water, de visjes zwemmen dan namelijk om je heen en het worden er alleen maar meer, Cas, Stan en Minke vinden dat geweldig!!

Om 1 uur hebben we therapie dus paps kan nog mooi voordat we richting CDTC gaan bij Cabana Beach de eerste helft meepikken. Het strand was ineens stukken rustiger, alles zat voetbal te kijken.....
In 10 minuutjes lopen staan we bij het CDTC dus na de eerste helft met een 1-1 stand zijn we vertrokken. Stan wordt om 1 uur door Marjelijne opgehaald en wij als ouders mogen dan om half 2 als Stan naar het dok gaat om met de dolfijn te zwemmen ook die kant op, dus nog een half uurtje om voetbal kijken. Met een 2-2 gaan we de therapie volgen, spannend. Uiteindelijk horen we tijdens de therapie dat wederom Nederland heeft gewonnen!!! Niet voor niets de oranje shirts aangehad!!!

De therapie verloopt erg goed. Stan is erg knuffelig vandaag met Nubia, hij kust en kroelt wat af. Het leuke is dat je duidelijk kunt zien dat Nubia dit gewillig toelaat en ook prettig lijkt te vinden. Twee dikke vrienden. Marjelijne laat weten in het evaluatiegesprek dat Stan erg goed meedeed en vooral zo goed was met de letterherkenning, mooi hé. Stan werkt erg hard. We merken aan hem dat hij verbaal beter wordt. Hij reageert bewuster op vragen. En wat het mooiste misschien wel is, is dat Stan zichzelf  "ik" gaat noemen, hij wordt bewuster van zichzelf en dit is belangrijk voor zijn verdere ontwikkeling.

Dan om 4 uur is het voor ons tijd om met de dolfijnen te gaan zwemmen. We zijn uiteraard erg benieuwd. Eerst op het dok met z'n vieren de voetjes in het water en de dolfijnen aaien. Dat voelt heel vreemd, maar jeetje we doen het wel! En dan het water in. WAUW !!! Wat een ervaring om met een dolfijn te zwemmen. Nu krijgen we een idee wat Stan dagelijks moet voelen. Cas en Minke zijn erg vrij in het water en dat is een voordeel want zo nemen ze ook elke kans om te zwemmen met de dolfijnen. Overigens hadden we moeder en dochter Bonnie en Nubia. De foto's spreken voor zich....

Morgen de laatste therapiedag. Gek hé, zo kijk je er een jaar naar uit en zo is het alweer bijna voorbij. Nog even genieten morgen.