Nog even een blog zo aan het einde van het jaar. Wat zeg ik een prachtig jaar !!! Je hoort men nogal 's zeggen: "een jaar is niks", en dat is ook zo, het vliegt voorbij, maar er kan wel veel gebeuren in een jaar.
De kerstvakantie geeft mij altijd een bijzonder gevoel, mooie tijd van het jaar. Het jaar passeert nog even je gedachten....
En toch die kerstvakantie, ppff ik zie er ook wel een beetje tegenop. Het weer is vaak dusdanig winters dat lang buiten zijn of spelen er ook niet bij is. Dus een dagindeling maken wordt ook moeilijker.
Stan is sinds hij op school zit ook twee weken thuis met de kerst. Nou en, zul je denken, gezellig toch de kinderen thuis en niets moet, alles mag, lekker doen waar je zin in hebt. En dat is dus precies het probleem voor Stan. Zijn structuur is weg en aan ons de taak om deze waar mogelijk te geven. En dat vinden wij niet erg om te doen in tegendeel, maar omdat de andere kinderen ook thuis zijn is het wel eens lastig de aandacht goed te verdelen en hem deze structuur te geven. En dit is bij "gewone" gezinnen ook, maar daar kun je uitleggen waarom de één even moet wachten, of waarom er niet naar de speeltuin wordt gegaan maar iets anders. En dan kijk je nu zo bijna aan het einde van deze vakantie terug en blijkt dat het wel is meegevallen en dat er eigenlijk prachtige dingen zijn gebeurd. En bovenal dat Stan ons weer meerdere malen heeft weten te verrassen.
De eerste week begon wat moeilijk voor hem, hij was zoekende. Moest oa weten of hij de volgende dag inderdaad thuis was. En of het dan zo moet zijn....wij hebben per toeval afgelopen zondag de 28e de prachtige film over het leven van Temple Grandin gezien. Dit is een bijzondere vrouw met Asperger. Deze film was mooi, confronterend, ontroerend, maar bovenal gaf het ons een gevoel dat er zoveel meer te bereiken is met Stan. En toeval bestaat niet zeggen ze maar in dit geval, ik weet het niet hoor....Wij zijn lid van de NVA en krijgen maandelijks hun vakblad. Nu wil het zo dat we twee weken geleden het vakblad over binnengekregen hadden waarin een interview staat met jawel....Temple Grandin.....We hadden nog geen tijd gehad om het blad te lezen dus nadat we de film hadden gezien heb ik direct de volgende ochtend het stuk gelezen en zag wederom veel herkenning. En in de film waren twee dingen die ik niet los kon laten. Na het behalen van haar bachelor zong ze het nummer, You never walk alone, en er was steeds één passage die ze herhaalde die haar staande hield tegen alle onbegrip en onwetendheid rondom autisme. "Achter elke deur ligt een nieuwe kans". Die passage kon ik niet goed loslaten.
En toen gebeurde het.... Maandagmiddag ben ik met Stan naar de dierenwinkel geweest. Dit is een hele grote winkel en dit is voor hem het Walhalla !!! Visjes, vogels, muisjes, konijnen.....Na een klein uurtje zijn we weer gegaan en zeg ik hem in de auto dat hij op de pc mag om dieren te kijken en dat mama boodschappen gaat doen. Zegt hij tegen mij: "Stan ook mee boodschappen doen", nou ik wist niet wat ik hoorde. En de grootste verbazing was voor mij dat hij boodschappen doen verkoos boven de computer, dit was erg bijzonder.
Dus ik ben met hem boodschappen gaan doen, dit is zo'n 6 jaar geleden dat ik dit had gedaan en aandurfde en dat hij dit zelf wilde liet ik niet voorbij gaan.....denkende aan Temple Grandin dat er achter elke deur een nieuwe kans ligt....
We hebben heerlijk boodschappen gedaan, al zingend deed hij peren in een zakje en gaf zelfs aan tussen alle drukte dat hij moest plassen, kortom een ongelooflijk mooi moment voor moeders, potverdikkie wat was ik trots op dat ventje !!! En dan stap je in de auto om naar huis te gaan en wat draaien ze dan op de radio tijdens de top 2000......You never walk alone.......kippenvel hoor dat kan ik je wel zeggen, ik kon wel janken van geluk. .....
Dit wilde ik gewoon zo aan het eind van het jaar nog ff kwijt. Ik vond het zo bijzonder !!!
Voor iedereen een fijne jaarwisseling en alle goeds voor 2015.
woensdag 31 december 2014
maandag 8 december 2014
december 2014.....
Het is alweer een tijdje geleden dat het blog is gevuld. Je neemt je dat voor om goed bij te houden, maar vaak zoals bij zovelen komt het heel anders uit. Niet omdat je er geen zin hebt, maar vaak word je opgeslokt door zoveel andere dingen dat het op de achtergrond verdwijnt.....
Eigenlijk tegenstrijdig, ik zou elke dag wel iets kunnen schrijven, want als we kijken naar onze situatie met Stan worden we elke dag geconfronteerd en vooral verblijd met de grote sprongen die hij gemaakt heeft sinds we terug zijn uit Curacao.
Als we terugkijken naar bijvoorbeeld z'n verjaardag hebben we gemerkt dat die grote stappen echt gezet zijn. Stan is 9 geworden en al de voorgaande jaren had hij geen besef wat er nu eigenlijk gebeurde. Natuurlijk zag hij wel slingers, natuurlijk vond hij het leuk om cadeautjes te krijgen, natuurlijk was die slagroomtaart lekker......maar de reden erachter....geen idee !!!
En nu dit jaar. Hij was er bij, echt er bij.
Thuis werken we net als op school met picto's (plaatjes die een activiteit/gebeurtenis uitbeelden). Ook werken we met dezelfde kleur dagen als op school. Nadat we dus terug zijn uit Curacao viel het ons op dat hij veel baat had bij het gebruik van de picto's. En zo hebben we dus een week voor zijn verjaardag proberen duidelijk te maken dat hij bij de volgende wit (zondag) jarig zou zijn. Het mooie was dat hij zelf hierop aanvulde: "Stan jaardig, Stan cadeautjes, Stan taart"!! Hoe mooi is dat !!! Natuurlijk wordt hier op school ook aandacht aan gegeven, maar dat gebeurde de jaren daarvoor ook en thuis liet hij daar niets van merken.
Toen het zover was heeft hij ook één voor één zijn cadeautjes uitgepakt en bekeken, voorheen was dat meer in de strekking van, cadeau uitpakken, wegleggen en vervolgens naar iets pakken wat vertrouwd was voor hem. Ook voor de andere kinderen is het natuurlijk veel leuker als hij hun cadeautje bekijkt en/of mee gaat spelen. En zo vielen we die dag van de ene in de andere verbazing en weet je wat dan het mooiste is....dat er door familie/vrienden wordt gezegd: " Joh, Stan is er echt bij hé, hij geniet er echt van, pakt zijn cadeautjes uit". Prachtig toch!
Dit jaar was voor ons een bijzonder jaar, op naar het volgende. En voor iedereen wensen wij fijne feestdagen en een geweldig 2015 !!!
Het is alweer een tijdje geleden dat het blog is gevuld. Je neemt je dat voor om goed bij te houden, maar vaak zoals bij zovelen komt het heel anders uit. Niet omdat je er geen zin hebt, maar vaak word je opgeslokt door zoveel andere dingen dat het op de achtergrond verdwijnt.....
Eigenlijk tegenstrijdig, ik zou elke dag wel iets kunnen schrijven, want als we kijken naar onze situatie met Stan worden we elke dag geconfronteerd en vooral verblijd met de grote sprongen die hij gemaakt heeft sinds we terug zijn uit Curacao.
Als we terugkijken naar bijvoorbeeld z'n verjaardag hebben we gemerkt dat die grote stappen echt gezet zijn. Stan is 9 geworden en al de voorgaande jaren had hij geen besef wat er nu eigenlijk gebeurde. Natuurlijk zag hij wel slingers, natuurlijk vond hij het leuk om cadeautjes te krijgen, natuurlijk was die slagroomtaart lekker......maar de reden erachter....geen idee !!!
En nu dit jaar. Hij was er bij, echt er bij.
Thuis werken we net als op school met picto's (plaatjes die een activiteit/gebeurtenis uitbeelden). Ook werken we met dezelfde kleur dagen als op school. Nadat we dus terug zijn uit Curacao viel het ons op dat hij veel baat had bij het gebruik van de picto's. En zo hebben we dus een week voor zijn verjaardag proberen duidelijk te maken dat hij bij de volgende wit (zondag) jarig zou zijn. Het mooie was dat hij zelf hierop aanvulde: "Stan jaardig, Stan cadeautjes, Stan taart"!! Hoe mooi is dat !!! Natuurlijk wordt hier op school ook aandacht aan gegeven, maar dat gebeurde de jaren daarvoor ook en thuis liet hij daar niets van merken.
Toen het zover was heeft hij ook één voor één zijn cadeautjes uitgepakt en bekeken, voorheen was dat meer in de strekking van, cadeau uitpakken, wegleggen en vervolgens naar iets pakken wat vertrouwd was voor hem. Ook voor de andere kinderen is het natuurlijk veel leuker als hij hun cadeautje bekijkt en/of mee gaat spelen. En zo vielen we die dag van de ene in de andere verbazing en weet je wat dan het mooiste is....dat er door familie/vrienden wordt gezegd: " Joh, Stan is er echt bij hé, hij geniet er echt van, pakt zijn cadeautjes uit". Prachtig toch!
Dit jaar was voor ons een bijzonder jaar, op naar het volgende. En voor iedereen wensen wij fijne feestdagen en een geweldig 2015 !!!
dinsdag 19 augustus 2014
vervolg vakantie
Inmiddels zijn we aan het begin van week 6 van de zomervakantie. Normaal zagen wij er wel tegenop omdat 6 weken thuis voor Stan erg moeilijk zijn. Je kunt thuis namelijk niet de structuur van school toepassen, zeker niet omdat je nog twee kinderen hebt die ook hun aandacht nodig hebben en hun dingen willen doen.
Als we dan nu terugkijken op deze vakantie is het goed gegaan. We zien namelijk dat Stan meer gaat spelen. Hij gaat situaties nadoen, speelt soms met de trein, zijn diertjes, buiten, prachtig om deze stap in zijn ontwikkeling te zien.
Stan heeft weer prachtige dingen laten zien tijdens de vakantie. Zo ook de momenten dat hij boos was en er even genoeg van had of gewoon niet snapte wat de bedoeling was. Hij kan soms zelfs al zelf besluiten dat als hij boos wordt hij naar zijn kamer gaat en daar ff héél hard gilt en boos wordt op zijn manier en vervolgens "goed" naar beneden komt. Super toch !
Zo waren we vorige week bij vrienden in Zeeland en zelfs daar zocht hij een plekje in de voortent op om ff uit z'n pannendak te gaan, tja nu helpt zo'n voortent natuurlijk niet echt voor wat betreft de decibellen, maar het gaat om het feit dat hij zelf zover is dit te doen.
Vorige week een dagje dierentuin gedaan met de familie, dit was erg spannend en leuk. Stan kreeg even een flashback. Toen wij naar Curacao gingen zijn mijn ouders en mijn broer meegereden naar Schiphol en die waren er nu ook bij dus dit was een prikkel voor Stan die even wat spanning met zich mee nam, maar dit vertaalde zich in de vraag: " Vakantie is weg papa en mama", en een stille Stan op de achterbank in afwachting tot hij de herkenning kreeg van de walvisstaarten bij de rotonde van de dierentuin en toen was het oké. We gaan echt naar de dierentuin !!!
Maandag gaan de kinderen weer naar school, weer even schakelen. Spannend voor alle drie natuurlijk. Cas gaat naar groep 7 al een beetje voorloper voor het middelbaar onderwijs, Minke naar groep 3 waar ze zal gaan leren lezen en schrijven. Stan krijgt weer een andere chauffeur, hopelijk één die hij al eerder heeft gehad, andere leerkrachten, andere kinderen......ach welk kind moet niet even wennen als het weer naar school gaat.....zelfs wij ouders moeten ook weer even nadenken als we na de vakantie gaan werken wat het wachtwoord ook alweer was om op dat ene programma in te kunnen loggen .......
Tot het volgende blog.....
Als we dan nu terugkijken op deze vakantie is het goed gegaan. We zien namelijk dat Stan meer gaat spelen. Hij gaat situaties nadoen, speelt soms met de trein, zijn diertjes, buiten, prachtig om deze stap in zijn ontwikkeling te zien.
Stan heeft weer prachtige dingen laten zien tijdens de vakantie. Zo ook de momenten dat hij boos was en er even genoeg van had of gewoon niet snapte wat de bedoeling was. Hij kan soms zelfs al zelf besluiten dat als hij boos wordt hij naar zijn kamer gaat en daar ff héél hard gilt en boos wordt op zijn manier en vervolgens "goed" naar beneden komt. Super toch !
Zo waren we vorige week bij vrienden in Zeeland en zelfs daar zocht hij een plekje in de voortent op om ff uit z'n pannendak te gaan, tja nu helpt zo'n voortent natuurlijk niet echt voor wat betreft de decibellen, maar het gaat om het feit dat hij zelf zover is dit te doen.
Vorige week een dagje dierentuin gedaan met de familie, dit was erg spannend en leuk. Stan kreeg even een flashback. Toen wij naar Curacao gingen zijn mijn ouders en mijn broer meegereden naar Schiphol en die waren er nu ook bij dus dit was een prikkel voor Stan die even wat spanning met zich mee nam, maar dit vertaalde zich in de vraag: " Vakantie is weg papa en mama", en een stille Stan op de achterbank in afwachting tot hij de herkenning kreeg van de walvisstaarten bij de rotonde van de dierentuin en toen was het oké. We gaan echt naar de dierentuin !!!
Maandag gaan de kinderen weer naar school, weer even schakelen. Spannend voor alle drie natuurlijk. Cas gaat naar groep 7 al een beetje voorloper voor het middelbaar onderwijs, Minke naar groep 3 waar ze zal gaan leren lezen en schrijven. Stan krijgt weer een andere chauffeur, hopelijk één die hij al eerder heeft gehad, andere leerkrachten, andere kinderen......ach welk kind moet niet even wennen als het weer naar school gaat.....zelfs wij ouders moeten ook weer even nadenken als we na de vakantie gaan werken wat het wachtwoord ook alweer was om op dat ene programma in te kunnen loggen .......
Tot het volgende blog.....
zondag 13 juli 2014
Drie weken verder
Hallo allemaal,
Wat gaat de tijd snel zeg. Drie weken geleden zaten we in het vliegtuig onderweg naar huis en nu ben je alweer drie weken thuis.
In Curacao was er elke dag wel iets wat we merkten of konden zien aan Stan, of Cas en Minke als broer en zusje wat zo positief was, dat je weer benieuwd was naar wat de volgende dag therapie weer zou brengen. Nu we thuis zijn en zonder deze therapie, probeer je dat gevoel vast te houden.....
En we hebben al veel zien gebeuren op Curacao, maar ook nu, thuis, op school, in andere omstandigheden zien we, merken we, horen we dingen waarvan je hoopte dat Stan dit na deze therapie zou gaan doen. Maar wat vooral ook zo positief is voor de ontwikkeling van Stan.
Zo heeft hij sinds 8,5 jaar dat hij oud is water uit de kraan gedronken. Nooit lustte hij dit, en al zeker niet uit een kraan, want drinken doe je in Stan zijn beleving uit een beker of glas. Nee hoor, vanuit het niets aan de kraan en water drinken....Prachtig !
Ook heeft hij vorige week gespeeld met een ander kindje en Minke samen. Ze rollebolden over het gras en nog belangrijker, er was interactie. Hij had oogcontact en liet bewust zien dat hij iets wilde. Stan begon echt een spel te doen. Hij liep naar het hek, ging in de start houding, zei op zijn manier: "Voor de start, klaar af", en daar ging hij, met zijn vriendje en zusje !! Een moment om ff vast te leggen op camera.
Nu heeft Stan ook 6 weken vakantie en dat is moeilijk voor hem, want zijn schoolstructuur is nu ff weg, dus aan ons de schone taak dit zo goed als het gaat hem structuur te bieden. Maar vooral flexibele structuur, want dat maakt het wat makkelijker voor het hele gezin.
De bedoeling is om toch het blog te blijven schrijven om de vooruitgang en misschien ook wel eens een terugval met jullie te delen. Jullie hebben weer een update en voor ons is het tevens een mooi naslagwerk....
Voor iedereen een fijne zonnige vakantie gewenst en we houden jullie op de hoogte.
Wat gaat de tijd snel zeg. Drie weken geleden zaten we in het vliegtuig onderweg naar huis en nu ben je alweer drie weken thuis.
In Curacao was er elke dag wel iets wat we merkten of konden zien aan Stan, of Cas en Minke als broer en zusje wat zo positief was, dat je weer benieuwd was naar wat de volgende dag therapie weer zou brengen. Nu we thuis zijn en zonder deze therapie, probeer je dat gevoel vast te houden.....
En we hebben al veel zien gebeuren op Curacao, maar ook nu, thuis, op school, in andere omstandigheden zien we, merken we, horen we dingen waarvan je hoopte dat Stan dit na deze therapie zou gaan doen. Maar wat vooral ook zo positief is voor de ontwikkeling van Stan.
Zo heeft hij sinds 8,5 jaar dat hij oud is water uit de kraan gedronken. Nooit lustte hij dit, en al zeker niet uit een kraan, want drinken doe je in Stan zijn beleving uit een beker of glas. Nee hoor, vanuit het niets aan de kraan en water drinken....Prachtig !
Ook heeft hij vorige week gespeeld met een ander kindje en Minke samen. Ze rollebolden over het gras en nog belangrijker, er was interactie. Hij had oogcontact en liet bewust zien dat hij iets wilde. Stan begon echt een spel te doen. Hij liep naar het hek, ging in de start houding, zei op zijn manier: "Voor de start, klaar af", en daar ging hij, met zijn vriendje en zusje !! Een moment om ff vast te leggen op camera.
Nu heeft Stan ook 6 weken vakantie en dat is moeilijk voor hem, want zijn schoolstructuur is nu ff weg, dus aan ons de schone taak dit zo goed als het gaat hem structuur te bieden. Maar vooral flexibele structuur, want dat maakt het wat makkelijker voor het hele gezin.
De bedoeling is om toch het blog te blijven schrijven om de vooruitgang en misschien ook wel eens een terugval met jullie te delen. Jullie hebben weer een update en voor ons is het tevens een mooi naslagwerk....
Voor iedereen een fijne zonnige vakantie gewenst en we houden jullie op de hoogte.
maandag 23 juni 2014
Oost west....thuis best !!!
Hallo lieve allemaal,
We zijn weer terug in Nederland. Die ruime twee weken zijn omgevlogen, maar zeker niet voor niets. Als we bijvoorbeeld al terugkijken op de terugreis dan zien we een Stan die enorme stappen heeft gemaakt. Vanaf gisterochtend 11.00 uur (tijd Curacao, hier zondagmiddag 17.00 uur) tot aan de landing 07.00 uur Nederlandse tijd heeft hij weet niet hoeveel keer herhaald : "We gaan naar huis", Grappig, terwijl ik dit schrijf moet ik eigenlijk denken aan de film Mercury Rising met Bruce Willis en dat jongetje Simon die ook telkens "Go home" blijft herhalen....
Even terug naar onze eigen film, nou ja zeg maar gerust werkelijkheid, want het mooiste was dat Stan al die tijd dat hij heeft moeten wachten bij de het inchecken, de douane, de gate, het vliegtuig uiteindelijk in en met vertraging van een half uur pas opstijgt omdat er één passagier nog moest komen, niet één keer heeft gegild. Is dat nou niet knap van hem. En natuurlijk kost hem dit wederom veel energie, maar hij flikt het wel. Hoe trots kun je zijn op hem ?! Dan heb ik het nog niet over de vlucht zelf van 8 uur. Cees Jan had gelukkig de laptop voorzien van filmmateriaal van zijn favoriet, de bruine beer in het blauwe huis, zodat hij al 3 tot 3,5 uur kon overbruggen, maar goed dat maakt niet uit. Voor ons hangen er tenslotte ook tv schermpjes om jezelf te vermaken tijdens de vlucht.....
En dan landen we op Nederlandse bodem, eindelijk.....nou ja dat wil zeggen, ook hier moet hij weer wachten om het vliegtuig uit te mogen, wachten bij de eerste douane, vervolgens bij de douane voor dat je naar de bagageband kunt, en bij jullie vast bekend, die koffers komen niet op afroep dus.....weer wachten en dan nog één keer door de kofferscan en ja hoor daar staan opa, oma en ome Henk ons op te wachten en vol overtuiging en zwaaiend stapte Cas en Minke naar opa en oma, maar als klap op de vuurpijl stapte Stan die kant op, keek opa en oma aan en riep: Hey opa en oma !!! Of te wel kippenvelmomentje !!!
Wij kijken nu al uit naar de volgende keer om naar de dolfijnen te mogen gaan voor therapie. Als wij nu al zien wat het doet met Stan, maar ook met ons gezin, dit hoopten we te bereiken toen we vertrokken, maar als het dan ook nog gebeurt, WAUW !!!
Sentimenteel is niet ons ding, maar er is niets mis mee dit te vermelden.
Lieve mensen om ons heen die aan ons gedacht hebben, berichtjes gestuurd hebben, ga zo maar door, bedankt !!! Het is moeilijk uit te leggen hoe dat voelt, maar het voelt wel goed, super goed !!!
Op naar het volgende blog van de tweede keer therapie met de dolfijnen.
We zijn weer terug in Nederland. Die ruime twee weken zijn omgevlogen, maar zeker niet voor niets. Als we bijvoorbeeld al terugkijken op de terugreis dan zien we een Stan die enorme stappen heeft gemaakt. Vanaf gisterochtend 11.00 uur (tijd Curacao, hier zondagmiddag 17.00 uur) tot aan de landing 07.00 uur Nederlandse tijd heeft hij weet niet hoeveel keer herhaald : "We gaan naar huis", Grappig, terwijl ik dit schrijf moet ik eigenlijk denken aan de film Mercury Rising met Bruce Willis en dat jongetje Simon die ook telkens "Go home" blijft herhalen....
Even terug naar onze eigen film, nou ja zeg maar gerust werkelijkheid, want het mooiste was dat Stan al die tijd dat hij heeft moeten wachten bij de het inchecken, de douane, de gate, het vliegtuig uiteindelijk in en met vertraging van een half uur pas opstijgt omdat er één passagier nog moest komen, niet één keer heeft gegild. Is dat nou niet knap van hem. En natuurlijk kost hem dit wederom veel energie, maar hij flikt het wel. Hoe trots kun je zijn op hem ?! Dan heb ik het nog niet over de vlucht zelf van 8 uur. Cees Jan had gelukkig de laptop voorzien van filmmateriaal van zijn favoriet, de bruine beer in het blauwe huis, zodat hij al 3 tot 3,5 uur kon overbruggen, maar goed dat maakt niet uit. Voor ons hangen er tenslotte ook tv schermpjes om jezelf te vermaken tijdens de vlucht.....
En dan landen we op Nederlandse bodem, eindelijk.....nou ja dat wil zeggen, ook hier moet hij weer wachten om het vliegtuig uit te mogen, wachten bij de eerste douane, vervolgens bij de douane voor dat je naar de bagageband kunt, en bij jullie vast bekend, die koffers komen niet op afroep dus.....weer wachten en dan nog één keer door de kofferscan en ja hoor daar staan opa, oma en ome Henk ons op te wachten en vol overtuiging en zwaaiend stapte Cas en Minke naar opa en oma, maar als klap op de vuurpijl stapte Stan die kant op, keek opa en oma aan en riep: Hey opa en oma !!! Of te wel kippenvelmomentje !!!
Wij kijken nu al uit naar de volgende keer om naar de dolfijnen te mogen gaan voor therapie. Als wij nu al zien wat het doet met Stan, maar ook met ons gezin, dit hoopten we te bereiken toen we vertrokken, maar als het dan ook nog gebeurt, WAUW !!!
Sentimenteel is niet ons ding, maar er is niets mis mee dit te vermelden.
Lieve mensen om ons heen die aan ons gedacht hebben, berichtjes gestuurd hebben, ga zo maar door, bedankt !!! Het is moeilijk uit te leggen hoe dat voelt, maar het voelt wel goed, super goed !!!
Op naar het volgende blog van de tweede keer therapie met de dolfijnen.
zaterdag 21 juni 2014
Laatste stranddag
Hallo allemaal,
Vandaag hebben we er een stranddag van gemaakt, het wordt bijna saai hé, elke dag maar naar dat strand...
De kids vermaakte zich bijzonder goed en wij hadden het idee dat het nationale stoeidag voor broertjes was vandaag. Die twee waren het water niet uit te krijgen, maar bovenal het plezier dat die twee er aan beleefden. Echt super fijn om te zien hoe Stan Cas uitdaagt om met hem te gaan stoeien.
Terwijl ik daar foto's van maak en eigenlijk hardop zeg in mijn enthousiasme : "daar zit vast een leuke bij", krijg ik reactie van de buurvrouw. We beginnen een gesprek. Uiteraard over de kinderen en dan met name Stan. Ze zegt : "Ik heb je twee weken geleden gezien op het strand hoe je je zoon vast pakte in de foetushouding omdat hij zo aan het gillen was, zo knap hoe je dat deed, maar weet je als ik hem dan nu zie na twee weken, jeetje wat is jullie zoon bekomen, geweldig om dit te zien". En dankzij de dolfijntherapie !!!
Nou daar wordt je toch super blij van. Zelf ben je niet objectief natuurlijk, want je denkt en hoopt die verbetering te zien, maar is dat er ook wel.....ja dus !!! We hebben het goed gezien en gemerkt en het is dan super als dit door "vreemde mensen", wordt gezien, de bevestiging dus !!!
Morgen is dit avontuur echt voorbij. Om 12.45 uur worden we opgehaald en gaan we richting Hato, het vliegveld. Om 15.45 uur gaan we de lucht in en dan maandag weer lekker thuis, want hoe goed het hier ook was, mooi, leuk, super, ontspannend, en nog zoveel meer, er gaat niets boven je eigen thuis, iets met oost, west....
Maandag schrijf ik nog wel een blog om te laten weten hoe de reis naar huis is gegaan. O, ja nog even praktische mededeling, als berichten op het blog nu niet lukt, het mag ook op moniquetimmermans@gmail.com
Doei !!!
Vandaag hebben we er een stranddag van gemaakt, het wordt bijna saai hé, elke dag maar naar dat strand...
De kids vermaakte zich bijzonder goed en wij hadden het idee dat het nationale stoeidag voor broertjes was vandaag. Die twee waren het water niet uit te krijgen, maar bovenal het plezier dat die twee er aan beleefden. Echt super fijn om te zien hoe Stan Cas uitdaagt om met hem te gaan stoeien.
Terwijl ik daar foto's van maak en eigenlijk hardop zeg in mijn enthousiasme : "daar zit vast een leuke bij", krijg ik reactie van de buurvrouw. We beginnen een gesprek. Uiteraard over de kinderen en dan met name Stan. Ze zegt : "Ik heb je twee weken geleden gezien op het strand hoe je je zoon vast pakte in de foetushouding omdat hij zo aan het gillen was, zo knap hoe je dat deed, maar weet je als ik hem dan nu zie na twee weken, jeetje wat is jullie zoon bekomen, geweldig om dit te zien". En dankzij de dolfijntherapie !!!
Nou daar wordt je toch super blij van. Zelf ben je niet objectief natuurlijk, want je denkt en hoopt die verbetering te zien, maar is dat er ook wel.....ja dus !!! We hebben het goed gezien en gemerkt en het is dan super als dit door "vreemde mensen", wordt gezien, de bevestiging dus !!!
Morgen is dit avontuur echt voorbij. Om 12.45 uur worden we opgehaald en gaan we richting Hato, het vliegveld. Om 15.45 uur gaan we de lucht in en dan maandag weer lekker thuis, want hoe goed het hier ook was, mooi, leuk, super, ontspannend, en nog zoveel meer, er gaat niets boven je eigen thuis, iets met oost, west....
Maandag schrijf ik nog wel een blog om te laten weten hoe de reis naar huis is gegaan. O, ja nog even praktische mededeling, als berichten op het blog nu niet lukt, het mag ook op moniquetimmermans@gmail.com
Doei !!!
vrijdag 20 juni 2014
dagje Willemstad
Hallo allemaal,
Vandaag zijn we vanochtend om 9 uur vertrokken naar het Hilton hotel net voorbij Willemstad om mee te gaan met de Atlantis. Een boot waarmee je de vissen onder water kunt zien, nu zwemmen vissen meestal onder water, maar jullie begrijpen vast wat er bedoeld wordt. Ook hierbij zien we weer een positieve wending bij Stan. Om 10 uur zou de boot vertrekken en wij waren ruim op tijd, om 9.20 uur. Oké 40 minuten dus zien te overbruggen en hopen dat Stan niet gaat gillen of boos wordt. Zelf had hij bij vertrek vanaf het Kontiki erover om naar de dieren te gaan. Dit bleef hij herhalen, maar wij stelde dan: "eerst naar de vissen". Hij pikt dit goed op, kost hem bergen energie maar hij doet het wel. Bij het Hilton bleef hij het herhalen dat hij naar de dieren wilde gaan, zelfs tijdens de tocht van de boot.....oké, paps en mams zijn aan het bedenken hoe dit positief om te buigen....want we gaan niet "dieren kijken"
Prachtig hoor zo'n tochtje waarbij het leven onder water kunt zien. Gelukkig werden Cees Jan en Cas, Stan en Minke niet ziek, moeders echter wel, ik heb geen zeebenen. Het eerste halfuur ging eigenlijk best goed, maar toch maar bovendeks gegaan en toen ging het beter....
Hierna zijn we naar Willemstad gegaan. Als je op Curacao bent moet je over de pontjesbrug hebben gelopen. En zo gebeurde het....Stan zat nog steeds in zijn "dieren kijken" modus en begon nu wel wat meer met een hogere stem te praten, hij begreep het nu echt niet meer. Maar goed het ventje was al wel 2,5 uur bezig zich af te vragen wanneer hij naar de dieren kon.....De bedoeling was om een paar uurtjes in Willemstad te blijven, maar we zijn om half 1 weer naar Kontiki gegaan, het was te veel onduidelijkheid voor hem en het is niet de bedoeling dat we nu ineens het uiterste van hem gaan vragen, hij had tenslotte die uren al zo super goed gedaan. Hij heeft drie keer ff geschreeuwd/gegild en dat was het. Twee weken geleden zou hij dit al om 9.30 uur gedaan hebben. Zie daar de vordering. Toppertje nie.....!!!
's Middags zijn Cees Jan,Minke en Stan naar het Sea Aquarium gegaan, dit was ook voldoende voor hem en een "beloning" voor zijn lange wachten !!! Zo, vakje "dieren kijken" kon dicht...
Vandaag zijn we vanochtend om 9 uur vertrokken naar het Hilton hotel net voorbij Willemstad om mee te gaan met de Atlantis. Een boot waarmee je de vissen onder water kunt zien, nu zwemmen vissen meestal onder water, maar jullie begrijpen vast wat er bedoeld wordt. Ook hierbij zien we weer een positieve wending bij Stan. Om 10 uur zou de boot vertrekken en wij waren ruim op tijd, om 9.20 uur. Oké 40 minuten dus zien te overbruggen en hopen dat Stan niet gaat gillen of boos wordt. Zelf had hij bij vertrek vanaf het Kontiki erover om naar de dieren te gaan. Dit bleef hij herhalen, maar wij stelde dan: "eerst naar de vissen". Hij pikt dit goed op, kost hem bergen energie maar hij doet het wel. Bij het Hilton bleef hij het herhalen dat hij naar de dieren wilde gaan, zelfs tijdens de tocht van de boot.....oké, paps en mams zijn aan het bedenken hoe dit positief om te buigen....want we gaan niet "dieren kijken"
Prachtig hoor zo'n tochtje waarbij het leven onder water kunt zien. Gelukkig werden Cees Jan en Cas, Stan en Minke niet ziek, moeders echter wel, ik heb geen zeebenen. Het eerste halfuur ging eigenlijk best goed, maar toch maar bovendeks gegaan en toen ging het beter....
Hierna zijn we naar Willemstad gegaan. Als je op Curacao bent moet je over de pontjesbrug hebben gelopen. En zo gebeurde het....Stan zat nog steeds in zijn "dieren kijken" modus en begon nu wel wat meer met een hogere stem te praten, hij begreep het nu echt niet meer. Maar goed het ventje was al wel 2,5 uur bezig zich af te vragen wanneer hij naar de dieren kon.....De bedoeling was om een paar uurtjes in Willemstad te blijven, maar we zijn om half 1 weer naar Kontiki gegaan, het was te veel onduidelijkheid voor hem en het is niet de bedoeling dat we nu ineens het uiterste van hem gaan vragen, hij had tenslotte die uren al zo super goed gedaan. Hij heeft drie keer ff geschreeuwd/gegild en dat was het. Twee weken geleden zou hij dit al om 9.30 uur gedaan hebben. Zie daar de vordering. Toppertje nie.....!!!
's Middags zijn Cees Jan,Minke en Stan naar het Sea Aquarium gegaan, dit was ook voldoende voor hem en een "beloning" voor zijn lange wachten !!! Zo, vakje "dieren kijken" kon dicht...
donderdag 19 juni 2014
tiende...laatste therapiedag
Hallo lieve mensen,
Allereerst willen wij iedereen die zo met ons meeleeft, berichtjes stuurt, op het blog reageren, noem maar op ontzettend bedanken, dat doet ons erg goed.....
Mmm, dit kan wel eens een emotioneel blog worden, was toch een bijzondere dag vandaag en ook dat willen wij graag met jullie delen. We zijn 6 juni begonnen aan dit bijzondere avontuur. We hadden doelstellingen maar konden ons niet voorstellen hoe het zou gaan met de dolfijntherapie en wat het zou doen met Stan, maar ook met ons als gezin. En met dat gevoel zijn we het vliegtuig ingestapt, ook met een traan, een traan van onmacht,spanning,ontlading want Stan stapte gillend en bang dat vliegtuig en avontuur in. Het manneke snapte er niets van....Tijdens die vlucht merken we dat er veel waardering en bewondering is naar ons als ouders en ook naar Cas en Minke hoe we met Stan omgaan. Van het KLM personeel kregen we een fles wijn, die moesten we maar 's openen aan het einde van de therapie, een Canadese passagier die voor je zit ineens omdraait en haar bewondering uitspreekt, kippenvel.....en voor ons zo dagelijkse kost, wij weten niet beter meer.
Deze mooie en lieve meelevende momenten geven ons een dusdanige boost dat we er voor de volle 1000 procent voor gaan om deze therapie naar een super einde te brengen.
Vandaag was het de laatste dag. De dag waar je eigenlijk een jaar lang naar toe geleefd hebt. Aan de ene kant goed, want het was ook erg vermoeiend voor Stan, aan de andere kant wil je zo nog wel weken doorgaan omdat je ziet wat voor positieve wendingen deze therapie brengt, zowel voor Stan als voor het hele gezin. En daar was ie weer die traan, maar nu een traan van geluk, blijdschap, opluchting, bevestiging en ook van het afscheid nemen van de lieve mensen die als team om jou kind en gezin heen zo hun best doen je te helpen. En niet te vergeten Nubia natuurlijk, want Stan en Nubia waren toch wel dikke vrienden hoor, hij heeft wat afgekust en geknuffeld met Nubia....
Dat was weer genoeg emotie geloof ik....Stan heeft ook vooral een super leuke laatste dag gehad Om jullie een idee te geven wie wie was bij het CDTC, bij deze de foto kijkend van links naar rechts, Annie (stagaire), Romy (dolfijntrainster en een super enthousiaste), Gabriella (zorgde voor het kidsprogramma), en zittend de therapeute van Stan, Marjelijne.
En het mooiste van vandaag was toch wel dat Stan met Nubia gedoken heeft, yep jullie lezen het goed, die waterrat heeft de snorkel opgezet en zijn band rond zijn middel ging af en daar ging ie.....net of hij het al jaren doet, en niet zomaar duiken nee, als we iets doen doen we het goed, dus een metertje of drie a vier naar beneden, want daar zwemt Nubia tenslotte ook !!! Prachtig om te zien !!!
Voor morgen staat een dagje Willemstad op de agenda en we gaan nog mee met een soort van onderzeeër om nog meer vissen te zien....
Dit was het weer voor nu, tot morgen
Allereerst willen wij iedereen die zo met ons meeleeft, berichtjes stuurt, op het blog reageren, noem maar op ontzettend bedanken, dat doet ons erg goed.....
Mmm, dit kan wel eens een emotioneel blog worden, was toch een bijzondere dag vandaag en ook dat willen wij graag met jullie delen. We zijn 6 juni begonnen aan dit bijzondere avontuur. We hadden doelstellingen maar konden ons niet voorstellen hoe het zou gaan met de dolfijntherapie en wat het zou doen met Stan, maar ook met ons als gezin. En met dat gevoel zijn we het vliegtuig ingestapt, ook met een traan, een traan van onmacht,spanning,ontlading want Stan stapte gillend en bang dat vliegtuig en avontuur in. Het manneke snapte er niets van....Tijdens die vlucht merken we dat er veel waardering en bewondering is naar ons als ouders en ook naar Cas en Minke hoe we met Stan omgaan. Van het KLM personeel kregen we een fles wijn, die moesten we maar 's openen aan het einde van de therapie, een Canadese passagier die voor je zit ineens omdraait en haar bewondering uitspreekt, kippenvel.....en voor ons zo dagelijkse kost, wij weten niet beter meer.
Deze mooie en lieve meelevende momenten geven ons een dusdanige boost dat we er voor de volle 1000 procent voor gaan om deze therapie naar een super einde te brengen.
Vandaag was het de laatste dag. De dag waar je eigenlijk een jaar lang naar toe geleefd hebt. Aan de ene kant goed, want het was ook erg vermoeiend voor Stan, aan de andere kant wil je zo nog wel weken doorgaan omdat je ziet wat voor positieve wendingen deze therapie brengt, zowel voor Stan als voor het hele gezin. En daar was ie weer die traan, maar nu een traan van geluk, blijdschap, opluchting, bevestiging en ook van het afscheid nemen van de lieve mensen die als team om jou kind en gezin heen zo hun best doen je te helpen. En niet te vergeten Nubia natuurlijk, want Stan en Nubia waren toch wel dikke vrienden hoor, hij heeft wat afgekust en geknuffeld met Nubia....
Dat was weer genoeg emotie geloof ik....Stan heeft ook vooral een super leuke laatste dag gehad Om jullie een idee te geven wie wie was bij het CDTC, bij deze de foto kijkend van links naar rechts, Annie (stagaire), Romy (dolfijntrainster en een super enthousiaste), Gabriella (zorgde voor het kidsprogramma), en zittend de therapeute van Stan, Marjelijne.
En het mooiste van vandaag was toch wel dat Stan met Nubia gedoken heeft, yep jullie lezen het goed, die waterrat heeft de snorkel opgezet en zijn band rond zijn middel ging af en daar ging ie.....net of hij het al jaren doet, en niet zomaar duiken nee, als we iets doen doen we het goed, dus een metertje of drie a vier naar beneden, want daar zwemt Nubia tenslotte ook !!! Prachtig om te zien !!!
Voor morgen staat een dagje Willemstad op de agenda en we gaan nog mee met een soort van onderzeeër om nog meer vissen te zien....
Dit was het weer voor nu, tot morgen
woensdag 18 juni 2014
Negende therapiedag
Hallo allemaal,
Sjonge, jonge wat een mooie dag vandaag en dan bedoelen we niet alleen het weer.
Vanochtend weer begonnen op het strand. Het was prachtig weer, dus waar kun je dan beter zijn dan aan het strand. En over actie-reactie gesproken, met wat stukjes krentenbol of koekjes heb je de grootste pret in het water, de visjes zwemmen dan namelijk om je heen en het worden er alleen maar meer, Cas, Stan en Minke vinden dat geweldig!!
Om 1 uur hebben we therapie dus paps kan nog mooi voordat we richting CDTC gaan bij Cabana Beach de eerste helft meepikken. Het strand was ineens stukken rustiger, alles zat voetbal te kijken.....
In 10 minuutjes lopen staan we bij het CDTC dus na de eerste helft met een 1-1 stand zijn we vertrokken. Stan wordt om 1 uur door Marjelijne opgehaald en wij als ouders mogen dan om half 2 als Stan naar het dok gaat om met de dolfijn te zwemmen ook die kant op, dus nog een half uurtje om voetbal kijken. Met een 2-2 gaan we de therapie volgen, spannend. Uiteindelijk horen we tijdens de therapie dat wederom Nederland heeft gewonnen!!! Niet voor niets de oranje shirts aangehad!!!
De therapie verloopt erg goed. Stan is erg knuffelig vandaag met Nubia, hij kust en kroelt wat af. Het leuke is dat je duidelijk kunt zien dat Nubia dit gewillig toelaat en ook prettig lijkt te vinden. Twee dikke vrienden. Marjelijne laat weten in het evaluatiegesprek dat Stan erg goed meedeed en vooral zo goed was met de letterherkenning, mooi hé. Stan werkt erg hard. We merken aan hem dat hij verbaal beter wordt. Hij reageert bewuster op vragen. En wat het mooiste misschien wel is, is dat Stan zichzelf "ik" gaat noemen, hij wordt bewuster van zichzelf en dit is belangrijk voor zijn verdere ontwikkeling.
Dan om 4 uur is het voor ons tijd om met de dolfijnen te gaan zwemmen. We zijn uiteraard erg benieuwd. Eerst op het dok met z'n vieren de voetjes in het water en de dolfijnen aaien. Dat voelt heel vreemd, maar jeetje we doen het wel! En dan het water in. WAUW !!! Wat een ervaring om met een dolfijn te zwemmen. Nu krijgen we een idee wat Stan dagelijks moet voelen. Cas en Minke zijn erg vrij in het water en dat is een voordeel want zo nemen ze ook elke kans om te zwemmen met de dolfijnen. Overigens hadden we moeder en dochter Bonnie en Nubia. De foto's spreken voor zich....
Morgen de laatste therapiedag. Gek hé, zo kijk je er een jaar naar uit en zo is het alweer bijna voorbij. Nog even genieten morgen.
Sjonge, jonge wat een mooie dag vandaag en dan bedoelen we niet alleen het weer.
Vanochtend weer begonnen op het strand. Het was prachtig weer, dus waar kun je dan beter zijn dan aan het strand. En over actie-reactie gesproken, met wat stukjes krentenbol of koekjes heb je de grootste pret in het water, de visjes zwemmen dan namelijk om je heen en het worden er alleen maar meer, Cas, Stan en Minke vinden dat geweldig!!
Om 1 uur hebben we therapie dus paps kan nog mooi voordat we richting CDTC gaan bij Cabana Beach de eerste helft meepikken. Het strand was ineens stukken rustiger, alles zat voetbal te kijken.....
In 10 minuutjes lopen staan we bij het CDTC dus na de eerste helft met een 1-1 stand zijn we vertrokken. Stan wordt om 1 uur door Marjelijne opgehaald en wij als ouders mogen dan om half 2 als Stan naar het dok gaat om met de dolfijn te zwemmen ook die kant op, dus nog een half uurtje om voetbal kijken. Met een 2-2 gaan we de therapie volgen, spannend. Uiteindelijk horen we tijdens de therapie dat wederom Nederland heeft gewonnen!!! Niet voor niets de oranje shirts aangehad!!!
De therapie verloopt erg goed. Stan is erg knuffelig vandaag met Nubia, hij kust en kroelt wat af. Het leuke is dat je duidelijk kunt zien dat Nubia dit gewillig toelaat en ook prettig lijkt te vinden. Twee dikke vrienden. Marjelijne laat weten in het evaluatiegesprek dat Stan erg goed meedeed en vooral zo goed was met de letterherkenning, mooi hé. Stan werkt erg hard. We merken aan hem dat hij verbaal beter wordt. Hij reageert bewuster op vragen. En wat het mooiste misschien wel is, is dat Stan zichzelf "ik" gaat noemen, hij wordt bewuster van zichzelf en dit is belangrijk voor zijn verdere ontwikkeling.
Dan om 4 uur is het voor ons tijd om met de dolfijnen te gaan zwemmen. We zijn uiteraard erg benieuwd. Eerst op het dok met z'n vieren de voetjes in het water en de dolfijnen aaien. Dat voelt heel vreemd, maar jeetje we doen het wel! En dan het water in. WAUW !!! Wat een ervaring om met een dolfijn te zwemmen. Nu krijgen we een idee wat Stan dagelijks moet voelen. Cas en Minke zijn erg vrij in het water en dat is een voordeel want zo nemen ze ook elke kans om te zwemmen met de dolfijnen. Overigens hadden we moeder en dochter Bonnie en Nubia. De foto's spreken voor zich....
Morgen de laatste therapiedag. Gek hé, zo kijk je er een jaar naar uit en zo is het alweer bijna voorbij. Nog even genieten morgen.
Abonneren op:
Posts (Atom)