Maandag 24 april, zesde therapiedag

En weer een nieuwe week met vijf therapiedagen.Vandaag verliep echter anders dan gehoopt en verwacht...

Diegene die Stan wat beter kennen weten dat hij prima functioneert zolang het zijn interesse heeft en zolang hij in zijn comfortzone zit. Maar zodra hij met name uit zijn "wereld" gehaald wordt of moet worden komt er weerstand, zo ook vandaag.
Cas, Minke en ik zitten nog te wachten tot we naar beneden mogen gaan om te gaan kijken bij de therapie. Cees Jan is even wat broodjes halen. En dan ineens hoor ik Stan met een hele hoge stem en hoor zijn frustratie. Dit wil je niet horen, dit klinkt niet goed en wordt erger. Mijn moederhart breekt en wil niets liever dan naar beneden en hem troosten of zelfs de therapeute uitleggen wat het beste is te doen.....terwijl Lisa echt wel weet waar ze mee bezig is, maar ja het gevoel hé....
Telkens als zoiets gebeurd vragen wij als ouders af wat we over het hoofd hebben gezien, juist niet verteld hebben, of misschien juist wel te veel. Dat zit inmiddels ook in ons systeem. Je wilt het Stan tenslotte zo voorspelbaar mogelijk maken. Maar ligt de reden van Stan zijn hoge alertheid wel bij ons??? Of wil hij gewoon niet ??? Dat is de vraag natuurlijk...
Ik loop weg in de hoop dat het minder wordt. Gelukkig ik hoor hem niet meer en we zien ze lopen naar de doc's.
Daar bij het doc weet Stan dat hij in het water mag met de dolfijn en je ziet hem zakken. Walla, zie hier, zijn comfortzone en zijn wereld en het is oké, maar ja zo zit de wereld  niet in elkaar, dat is niet alleen maar zijn comfortzone....integendeel zelfs.

De therapie verloopt prima. Al gapend ligt Stan naast Chabelita in het water, ontspannen dus. Lisa liet wel weten dat er in het begin nog wel wat spierspanning was maar dit zakte snel. Zelfs het rollen  in de mat en het diepe druk geven accepteert hij moeiteloos. We horen zelfs geen verhoogde stem net als vorige week toen ze dat ook deden, das erg positief. Daarbij laat ze het initiatief bij Stan waardoor hij meer zelfstandiger wordt en is dus zeker een positieve ontwikkeling. Door dit te doen groeit Stan zijn eigen bewustzijn en zelfvertrouwen.

De therapie is klaar voor vandaag en Lisa gaat met ons  de nabespreking doen. Stan mag nog even met Irene mee. Lisa laat weten dat hij inderdaad erg hoog zat. Ik vraag haar of dit Stan is die het niet begrijpt, of dat dit Stan is die iets niet wilt....Want dit zijn ook de situaties waar wij tegenaan lopen...En dan komt het....ze ziet een gedragsprobleem bij Stan dat moeilijk te filteren is naast zijn autisme maar wel heel belangrijk om te doorbreken. Stan wil ook soms gewoon niet, omdat het zijn "wereld" of zijn comfortzone, of zijn interesse niet is en geeft daarom zoveel weerstand. Stan komt terug met Irene en bewust wordt de "wacht" picto ingezet. Dat gaat goed...tot op zekere hoogte want wachten is een open begrip en geen idee hoe lang dit gaat duren en dan knalt Stan. Zijn geduld is op en begint te gillen, schreeuwen en huilen en vraagt onze aandacht. Hij roept mij, hij roept papa, pakt met z'n hand mijn gezicht om te draaien maar Lisa verteld ons te negeren, hoe moeilijk ook. Pas als hij kalmeert krijgt hij de positieve aandacht van ons en laten we zien en horen dat hij het goed doet door stil te zijn.
Verschrikkelijk om het kereltje zo te zien....ik wil dit niet maar diep in me weet ik dat hij hier doorheen moet. Lisa laat weten dat dit echt het gedrag is en dat dit doorbroken moet worden. Ze vraagt of wij erachter staan om deze week de therapie te vervolgen om dit gedrag positief te veranderen. Dit houdt ook in dat er eerst heel veel weerstand zal komen van Stan.....en das niet fijn....niet om te zien en niet om te horen. Maar je weet diep in je hart dat dit op lange termijn hem goed zal doen en sterker zal maken omdat hij dan met meer onverwachte situaties die niet binnen zijn "wereld", comfortzone of interesse liggen beter om zal kunnen gaan. Dit gaat ook wat vragen van ons als gezin natuurlijk. Ook Cas en Minke zullen soms hun geduld moeten bewaren, hoe moeilijk en lastig ook....Ik schiet vol en voel de waterlanders komen....Lisa begrijpt dat dit even een pittige periode wordt maar is aan de andere kant wel blij dat hij nu duidelijk liet zien in wat voor situaties wij kunnen zitten. En daar bij het CDTC is dat niet erg want daarvoor ben je daar, maar als je ergens bent in andermans gezelschap en hij laat dit ook zien dan kun je hem niet meer negeren hoor , dan wil je maar één ding en dat is weg....weg uit die situatie....weg van het commentaar.....
Cees Jan is de rust zelf en laat het allemaal op zich inwerken en is ervan overtuigd dat dit goed gaat komen....heerlijk hé zo'n vent.....

Morgen gaan we dus zien wat het gaat brengen en hoe Stan zal reageren....