Vertrek en aankomst Curacao

Hé, hé...op plaats van bestemming. Toch altijd weer een hele onderneming om alles zo soepel mogelijk te laten verlopen.

Vanochtend om 5 uur wakker en vertrokken naar Schiphol. De kinderen super enthousiast, althans twee van de drie. Stan is zoekende of hij niet een herkenbaar punt of gebeurtenis kan herinneren van de vorige keer wat hem houvast kan geven. Ja hoor, appeltaart. Appeltaart? Ja appeltaart, hij heeft dit de vorige keer als "ontbijt" op en dus doe je dat dan drie jaar later weer....logisch toch !?

Maar goed hij deed het wel super, hij oogde rustig, leek niet al overprikkelt te zijn dus onze hoop was op een goede vlucht. En dat gebeurde dus ook !!! Had nog wel gevraagd aan de grondstewardess of we als één van de eerste het vliegtuig in mochten. Hij had al extra moeten wachten omdat ze vertraging hadden opgelopen. En tijd is een moeilijk begrip voor Stan en niet duidelijk dus kan heel veel negatieve prikkels oproepen bij hem, maar hij deed het super.
Hij stapte in het vliegtuig zonder enige twijfel. Nam plaats en wederom in afwachting wanneer het vliegtuig zou vertrekken.

We waren goed voorbereid dus de tablet met filmpjes was de perfecte afleiding om de tijd door te komen, ja tot een uurtje of 5 dat we onderweg waren en toen wist ie het niet meer en kwamen er tranen. En dan is het zo moeilijk, want je ziet de wanhoop in zijn oogjes en het liefste zou je ff een break willen, maar dat gaat niet en dus blijf je rustig, ga je terug naar de basis waar Stan zo mee geholpen is. Visueel, maak het hem maar visueel. Dus heb uitgetekend dat als de reistijd op de nul zou staan het vliegtuig dan klaar was en dat we dan op Curacao zouden zijn. Maar potverdrie die 4 uur lijken dan noch nog 24 uur, want hij blijft herhalen en vragen : "als we bijna bij de nul,dan vliegtuig klaar"? En dan is het zover en mogen we eruit, wederom als eerste, dit werd direct geregeld door het KLM personeel, geen enkel probleem. Zo fijn !!!

En dan ben je er nog niet natuurlijk, want de koffers, de douane, de taxi die je weg moet brengen....en toen gebeurde het. Stan was er klaar mee. Hij begon wederom te huilen met de wanhoop in zijn ogen alsof hij wilde vragen: Als het vliegtuig klaar was dan waren we er toch?" Hij was het even helemaal bijster en zei: Straks vliegtuig weer naar huis"...... dat was ff schrikken natuurlijk, maar we zijn nadat we onze spullen in het huisje hadden gezet super snel met de kinderen naar het strand gegaan. En dan vergeet je de reis snel. En Stan heeft het boven verwachting gedaan, hier hoopte we op. En Stan staat nu even centraal, maar laten we ook zeker Cas en Minke niet vergeten, want als ouder krijg je natte ogen hoor als je ziet hoe zorgzaam ze zijn en even hun eigen enthousiasme opzij zetten om Stan in de gaten te kunnen houden, niet zeuren omdat het wachten zo lang duurt of want dan ook.
Wat de therapie ons gaat brengen, deze ouders zijn nu al super trots op het grut.

Nou vooruit, toch nog ff dan, ff laten weten dat ik dit blog buiten op het terras aan het schrijven ben met een temperatuur van 28 graden....

Tot morgen